Maarten, zijn Stalen Ros en andere wilde beesten

Hee hallo allemaal! Hier Maarten weer! Sorry voor de lange stilte tussen mijn verhalen maar er waren belangrijkere dingen die ik eerst moest doen. Zoals daar zijn: auto verkopen. Waar ik dacht dat dat wel in een dag of twee gebeurd zou zijn heeft dit me (bijna) al mijn tijd in Christchurch gekost. Niet dat dat heel erg was want Christchurch is een van de saaiste plaatsen waar ik in tijden ben geweest. Maar ja, uiteindelijk kwam mijn dag van vertrek akelig dichtbij en had ik nog steeds mijn auto niet verkocht. Hoe dat verder is gegaan kunnen jullie later lezen.
Wat wel duidelijk is is dat ik nu in Sydney ben. Jawel, ik ben weer terug in het land van de Kangoeroes. Waar de Burger King weer Hungry Jack's heet en ik geen bier meer kan kopen in de supermarkt. Ik zal trouwens niet lang in Sydney verblijven; op het moment heb ik nog wat tijd te doden terwijl ik op mijn vlucht naar Perth wacht. Vandaar dat ik dacht dat ik best een verhaaltje voor jullie kon schrijven, aangezien jullie natuurlijk rete benieuwd zijn naar hoe het nou verder ging na al dat gefeest in Queenstown. Ik zal jullie haarfijn vertellen hoe dat ging...

Dag 39 werd ik brak wakker. Omdat ik vandaag naar Milford Sound moest rijden moest ik vroeg op staan en dat was niet het beste idee na een nachtje uit. Na een ontbijtje was ik weer een beetje bij krachten en na mijn water te hebben bijgevuld, boodschappen te hebben gedaan en het beestje wat te drinken te hebben gegeven heb ik Queenstown verlaten. Op naar Te Anau. De weg van Queenstown naar Te Anau was verrassend saai en gezien ik ook ietwat brak was kon ik niet wachten tot het over zou zijn. Op het einde was er trouwens eindelijk wat te zien; ik kon te toppen van Fiordland zien, dat was best indrukwekkend. In Te Anau heb ik gelunched en na een kort wandelingetje rond Lake Te Anau was ik weer helemaal top fit en klaar voor mijn rit van Te Anau naar Milford Sound. Velen denken dat Milford Sound het enige is wat er te zien is en rijden in een keer door maar de weg ernaar toe is minstens zo mooi. Mijn eerste stop was Lake Mistletoe, een klein meertje wat nog tussen de vlaktes van het boerenland lag. Na een korte wandeling kwam ik langs het meertje (wat best mooi was, ja) en daarna door wat bos weer terug naar de auto. Het bos deed me weer denken aan de West Kust - wat het eigenlijk ook is. Na het meer ben ik doorgereden tot ik bij een prachtig lang, groot dal kwam (geschapen door eeuwenoude gletsjers (net zoals heel Fiordland trouwens)). Van daar ben ik door gereden naar de Mirror Lakes. De Mirror Lakes waren veel minder Mirror dan ik had verwacht dus dat stelde wel een beetje teleur. Na de Mirror Lakes ben ik door gereden naar Lake Gunn en daar heb ik een prachtige wandeling gemaakt door een supergaaf bos dat uiteindelijk bij Lake Gunn uitkwam. Super mooi en gaaf allemaal. Deze wandeling bracht me al helemaal in de stemming voor Milford, ik kon niet wachten. Vanaf hier heb ik de vlaktes verlaten en was tijd voor echt bergen werk. Na een redelijk bochtige rit kwam ik bij een uitkijkpunt wat een mooi uitzicht over de bergen en een dal gaf. Hierna ben ik dat daadwerkelijke dal in gereden en ben ik onderweg nog langs een mooi riviertje gekomen en uiteindelijk was het tijd voor een korte wandeling naar de Humboldt Falls. De Falls waren echter niet zo heel speciaal en het begon ook al laat te worden dus ben ik snel weer terug gereden over de grind weg en op naar Milford. Dit was het echte werk; prachtige alpine landschappen en besneeuwde bergtoppen met gletsjers en alles. Ongelovelijk. Uiteindelijk kwam ik uit bij de Homer Tunnel, een enorm oude, verrachte tunnel die me dichter bij Milford moest brengen. Voordat ik hier doorheen zou rijden heb ik me eerst echter nog mentaal voorbereid door het prachtige uitzicht is te goed te bekijken. Tijd voor de tunnel. Wat was ik blij toen ik uit die tunnel kwam zeg. En het uitzicht was ook nog is prachtig vanaf hier. Hoe dichter ik bij Milford kwam hoe mooier alles werg en uiteindelijk was ik er dan, nog net op tijd om de zon achter de stijle rotsen te zien zakken. Daar zakte m'n broek van af. Wat een schitterende plek. Geen wonder dat iedereen uit de hele wereld hierheen komt. Na de zonsondergang heb ik de rest van de avond in de auto gespendeerd, ik kon niet wachten tot morgen dan zou ik daadwerkelijk de Milford Sound gaan rond cruisen.

Dag 40, Milford Sound dag. Na een verrassend goede nacht slaap ben ik vroeg opgestaan en was het stervens koud. En bewolkt. Dat was niet de bedoeling. Na mijn ontbijt naar de werf gelopen en ingechecked voor mijn 2 uur durende cruise. Na wat kort wachten was het dan zover, daar gingen we. Omdat ik de eerste cruise van de dag had waren de touring bussen nog niet gearriveerd en kon ik heerlijk rustig van de Sound genieten. Het begin van de cruise was het mooiste, dat was wat ik dacht dat het hele Milford Sound zou zijn. Echter, na Mitre Peak en Lion Mountain gingen we de bocht om en kwamen we langs nog meer kliffen. Het werd helaas allemaal minder stijl hoe dichter we bij de zee kwamen en toen we op zee waren leek het net op elke andere kustlijn. Gelukkig moesten we ook weer terug. Op de weg terug kwam ook de zon een beetje door en kwamen we langs nog wat prachtige watervallen en was alles weer goed. Het was alleen nog steeds vertiefte koud en de wind kwam nu recht van voren en tegen de tijd dat we weer terug bij de werf waren was ik geheel bevroren terug naar binnen gevlucht voor een warme kop soep. Net voordat we aanmeerden kwamen we nog een zeehond tegen en daarna was het weer tijd om de boot te verlaten. Helaas. Na de boot te hebben verlaten besloot ik ook gelijk maar Milford Sound te verlaten om onderweg nog een wandelingetje te doen in de bergen. Onderweg nog bij een soort stroomversnelling snel gekeken maar mijn doel was de Key Summit te beklimmen. Na mijn lunch ben ik dan ook gelijk vertrokken. Het eerste gedeelte van de wandeling was vooral door dichtbegroeid bos. Iets verder omhoog werd de begroeing wat dunner en uiteindelijk was ik op de top. Wat een prachtig uitzicht. 360 graden vol met bergen en dalen en gletsjers en ander prachtig natuurschoon. Op de top kon ik nog een kleine rondwandeling doen langs allemaal speciale flora maar ik was vooral overdonderd door het prachtige uitzicht. Na een korte pauze ben ik toen weer naar beneden vertrokken. Misschien was dit wel mooier dan Milford Sound zelf, ik weet niet. Van hier ben ik toen in een keer door gereden naar Te Anau en daar heb ik bijgetankt en ben ik door gereden richting Invercargill en de rest van het zuidelijkste gedeelte van Nieuw Zeeland. Onderweg bij Manapouri nog even Frasers Beach en Lake Manapouri uitgechecked. Langzaamaan werden de bergen hier weer minder hoog en werd het weer boerenlandschap. Helaas had ik hierdoor wel meer moeite om een slaapplaats te vinden. Uiteindelijk bij Clifden een slaapplaats gevonden en vanuit de achterbak de zonsondergang bekeken. Wat is het leven toch prachtig. Na de zonsondergang in de auto gezeten en het werd steeds kouder...

Dag 41 werd ik wakker na een belachelijk koude nacht. Het condens op de voorruit was bevroren, dit was echt niet te geloven en het deed me besluiten eindelijk maar is een tweede slaapzak te gaan kopen. Snel heb ik toen ontbeten en ben ik met de verwarming aan gauw door gereden. Op naar Lake Hauroko, het diepste meer in Fiordland. Na een eindeloze rit over wederom een grind weg was het niet heel speciaal en ben ik gauw maar weer vertrokken. Op naar Invercargill. Op weg naar Invercargill waren er echter nog allerlei prachtige kustlijnen te zien. Als eerste was er Te Waewae Bay waar ik een paar keer gestopt ben voor de prachtige stranden en supergave verwaaide bomen (je weet wel, van die bomen die een bepaalde kant op groeien omdat het altijd zo hard waait). Ook heb ik Monkey Island hier nog beklommen, een klein eilandje uit de kust. Daarna door gereden naar Cosy Nook, een gaaf klein dorpje (3 huizen) met een prachtige rotskust. Na Cosy Nook ben ik doorgegaan naar Reefton. In Reefton heb ik de Rocks nog bekeken en het Mores Reserve. Beide hadden prachtige uitzichten over zee, Stewart Island en landinwaarts. Eindelijk was ik in Invercargill. In Invercargill wilde ik nog gauw wat foto's op cd branden maar - zoals dat steeds vaker met mij gaat - ging dat niet helemaal volgens plan en naar een paar uur en veel gevloek stonden ze er dan eindelijk op. Ik begin mijn grip op (en begrip voor) de hedendaagse techniek te verliezen. Alle computers moeten kapot! Omdat ik natuurlijk (zoals dat dan gaat) razend was heb ik heel snel boodschappen gedaan en ben ik door gerden naar Bluff. In Bluff begint/eindigd Highway 1. Highway 1 gaat van Cape Reinga naar Bluff, ik heb nu dus beide uiteinden gezien. Nog steeds woedend op alles en iedereen ben ik toen begonnen aan een wandeling langs de kust van Bluff. Dit deed me goed, al mijn frustraties verdwenen als sneeuw voor de zon. Na langs de kust te hebben gelopen had ik nog de optie op Bluff Hill te beklimmen voor wat betere uitzichten op de omgeving. Dit was een verrassend steile klim door gave bebossing en uiteindelijk was het uitzicht op de top het dubbel en dwars waard. Gezien het al redeljk laat was had ik een soort van zonsondergang uitzicht maar hierdoor kon ik niet te lang rondhangen want anders zou het donker zijn tijdens mijn weg terug. Op mijn weg naar beneden wist ik het weer is te presteren om verdwaald te raken. Bij een afslag 10 minuten van mijn auto besloot ik de verkeerde kant op te gaan (niet expres natuurlijk) en duurde het nog is 45 minuten voordat ik eindelijk bij de auto was. Geheel uitgeput en bezweet besloot ik toen naar Bluff Hill te rijden en op de top te gaan slapen. Op de top was de zonsondergang nu echt in volle gang en Stewart Island lag er prachtig bij (het leek wel een beetje op Mordor). 's Avonds ging ik nog voor een kijkje naar de lichtjes van de stad en wist ik het te presteren om mijn sluetels in de auto te laten en hem op slot te doen. Gelukkig was er iemand op de top op dat moment en hebben we ingebroken met een rolmaat deze keer.

Dag 42 was een donkere bladzijde in mijn reisgeschiedenis. De dag begon goed na een heerlijke (warme) nacht slaap. Gauw heb ik Bluff verlaten en ben ik richting de Catlins vertrokken. De Catlins schijnt een prachtig gedeelte van de kust te zijn en bovenal zijn er allerlei wilde beesten te beschouwen. Gratis. Na bijgetankt te hebben en ergens in de McDonalds mijn tanden te hebben gepoetst (ik voelde me echt een enorme zwerver) kwam ik aan bij de Catlins. Allereerst ben ik naar Waipapa Point gereden. Waiapapa Point had een mooi vuurtorentje maar bovenal kwam ik hier oog in oog te staan met een zeeleeuw. Wat een enorme beesten zijn dat zeg. Na hiervan een tijdje versteld te hebben gestaan werd bij verteld dat er verderop op het strand nog twee lagen. Snel ben ik hier toen naar toe gelopen en ook hier was het weer genieten.


Sorry, sorry, sorry maar mijn vlucht staat op het punt te vertrekken en ik moet nog ff snel wat eten dus dat ga ik nu snel even doen. Morgen misschien meer.

Cheers,
Maarten