Maarten en de Australische Rednecks

Hee hallo! Daar ben ik weer. Dat is alweer een tijdje geleden zeg. Na een paar maanden van reizen en genieten was het tijd voor werk. Het was tijd voor geld. Drillen zou mijn goudmijntje worden. In Derby aangekomen wist ik echter niet wat me overkwam. Ik was officieel in een gekkenhuis beland. Zuipende criminelen zonder tanden of met kunstgebit. Veel racistische praat en nog meer gevloek. Uiteindelijk heb ik het 3,5 week volgehouden tussen deze idioten. Hoe dat allemaal ging zal ik jullie haarfijn vertellen.

Het begon allemaal al voordat ik zelfs in het vliegtuig stapte. Mijn vliegtuig zou namelijk maandag om 5.30 in de morgen vertrekken. Geen ramp zul je misschien denken maar de shuttlebus wilde niet zo vroeg in de morgen en mijn enige andere optie was om al om zeven uur 's avonds de avond daarvoor te vertrekken; een taxi zou me iets van $80 kosten, dat ging me de pet te boven. Daar ging ik dus, op naar het vliegveld via trein en bus. Dit alles voor een miezerige $3.40, dat was me wat. Eenmaal aangekomen bij Perth Airport had ik nog 10 uur te spenderen voordat mijn vliegtuig zou vertrekken. Eerst lekker eten was mijn gedachte, er bleek echter geen eettent te zijn in het gedeelte van het vliegveld waar ik was. De rest van de avond heb ik dus op een stel broodjes moeten leven. Gelukkig was ik niet alleen; een andere jongen die al ergens eerder had ontmoet moest ook op een vliegtuig wachten dus daar heb ik toen maar ff lekker met zitten kletsen. Toen zijn vlucht om een uurtje of 12 vertrok was het tijd voor mij om een poging te wagen tot slapen. Na een lekker bankje te hebben gevonden en mijn iPod ingeplugd te hebben was ik klaar voor een goede nacht slaap. Halverwege werd ik echter wakker gemaakt en werd mij verteld dat ik naar een ander gedeelte van het vliegveld moest gaan omdat dit gedeelte gesloten zou worden voor de nacht. Mooie zaak. Het gedeelte waar ik nu belandde had geen lekkere bankje en een nare airco dus de rest van de avond heb ik geen oog dicht gedaan. Ook begon ik nu toch wel ietwat hongerig te worden. Uiteindelijk was het dan eindelijk tijd om in te checken en niet veel later kon ik vliegtuig in stappen. In het vliegtuig stond een heerlijk ontbijtje op mij te wachten en daarna ben ik in slaap gedonderd en werd ik wakker vlak voordat we zouden landen. Dat ging snel. Daar was ik dan. Derby. Rood zand, veel dorre bomen en grote vlaktes.
Bij de uitgang stond Christine mij op te wachten, een 55 jaar oude vrouw (bleek de zus van de baas te zijn) die niet veel anders deed dan roken en drinken. Christine gaf me een lift naar de werkplaats waar ik de rest van mijn werkperiode zou leven. Op de werkplaats stond mijn baas, Fred, al op me te wachten. Allereerst moest ik wat papieren invullen, daarna op naar het ziekenhuis om in een potje te plassen voor de drugtest, daarna was het tijd voor lunch, op naar de locale pub. Waar ik een colaatje bestelde werd mij al meteen bier gevoerd en alle andere werkers van Derby zaten ook al aan het pils voor lunch. Stelletje gekken. Na de lunch gingen we terug naar de werkplaats waar ik aan het werk moest met allerlei zware dingen op tillen. Het begon nu ook wel wat warmer te worden; de rest van mijn tijd in Derby zou het niet minder dan 31 graden zijn. Lekker warm dus. Tegen het eind van de middag was ik klaar met sjouwen en was het tijd voor chillen. Met bier uiteraard. Deze avond kwamen er al gelijk een paar vrienden langs voor een "paar" biertjes en rond een uurtje of 8 was het bedtijd.

De volgende paar dagen gingen ongeveer hetzelfde. 's Ochtends vroeg om 5/6 uur op en na een kopje thee was het tijd voor werk, ergens halverwege de dag was het tijd voor lunch en rond een uurtje of 4/5 was het uit met de pret en was het tijd voor bier. Deze dagen bestonden vooral uit voorbereiden op onze eerste trip; we zouden ergens op een outback station gaan drillen. Waar gingen we dan voor drillen zul je je misschien afvragen. We gingen drillen voor water. Ja, water. Het is daar in Derby natuurlijk zo droog als de nete en de mensen en (vooral) de koeien hebben water nodig. Maar ja, de voorbereidingen voor dit dril werk bestonden vooral uit de hele werkplaats doorzoeken naar waar Fred nou eigenlijk dat ene bitje of andere dingetje had gelaten. Ook moest de caravan nog klaar worden gemaakt voor de trip. Een caravan ja. Deze mensen houden wel van een beetje luxe (en vooraal een koud biertje) dus hadden ze een caravan gepimped met twee vriezers en een koelkast zodat ze wel iets van drie weken "out bush" konden gaan zonder boodschappen te hoeven doen. Er was zelfs een douche gemonteerd aan de achterkant van de caravan en ook een airco was ingebouwd.
O ja, helemaal vergeten: ergens na twee dagen hadden we een kleine job als gift voor de locale reddingsbrigade. Bij de haven van Derby was het tijd voor wat drilwerk en was het voor het eerst tijd voor mij om de 'drillrods' op te tillen en in de drilmachine te plaatsen. De drilmachine was een truck met een groot hydrolisch gebeuren wat verticaal op de grond kon worden geplaatst en vanaf daar kon er dan gedrild worden. Soms gaan ze echter wel iets van 100 meter of meer de grond in en dat kan je natuurlijk niet allemaal in een keer op de drilmachine plaatsen. Dat is waar de rods in het spel komen. Deze 3 meter lange stale buizen met een diameter van ongeveer 10 cm kunnen in het systeem worden geplaatst waardoor je dus steeds je drilarm met 3 meter verlengd. Gelukkig zijn de rods lekker zwaar, iets van 30 of 40 kg. Kortom, een hoop gesjouw. Voor deze keer gingen we echter maar 12 meter diep dus had ik niet zo heel veel sjouw werk te doen. Het was echter wel wennen voor mijn dunne armpjes om deze zwaren buizen van hun horizonale positie op de 'rig' (driltruck) naar de gewenste verticale positie te krijgen om ze op de drilarm te plaatsen. Al met al ging deze job best goed, naar mijn idee. De baas dacht hier echter constant anders over en liet mij dat ook duidelijk weten waardoor ik met non-stop een dikke sukkel voelde die nergens goed voor was. De rest van mijn werktijd ging hij hier rustig mee verder, de norse eikel. Na dit korte baantje was het de volgende dagen weer tijd voor meer voorbereidend werk. Tijdens een van deze avonden ben ik ook achter motto van de drillers gekomen, te weten: "drillin' the day, fillin' the night". Hoe simpel kan het leven zijn?
Maar ja, op donderdag stond mij goed nieuws te wachten, er zou een nieuwe 'off-sider' (mijn positie beschrijving) komen. Fijn, was mijn eerste gedachte. Iemand om mee te praten en eindelijk een normaal persoon tussen al deze gekken. Ik had zelfs nog een beetje medelijden met hem, omdat hij geen flauw idee had waar hij in zou belanden. Wat bleek? De nieuw off-sider was nog erger dan alle andere vogels bij elkaar. Hij vertelde mij de tweede dag dat ik met hem werkte dat hij net drie dagen geleden uit de gevangenis was gekomen na 4 jaar zijn tijd te hebben uitgezeten. Hij zat in de gevangenis omdat hij drugs dealde en een of andere kerel hem niet betaald had en het hem een goed idee leek om er dan maar met een geweer achteraan te gaan. Dikke sukkel. Tot overmaat van ramp had hij ook nog een hakenkruis op zijn borst getatooeerd. Voor de mensen die American History X hebben gezien, hij deed me een beetje aan de hoofdrolspeler van die film denken. Later vertelde hij me ook nog dat hij, omdat hij dat hakenkruis op zijn borst had, een paar fikse klappen had mogen vangen van de "black fellas" in de gevangenis. Mooie zaak.
Om alles ten slotte nog ingewikkelder te maken kwam de minnares van de baas ook nog is om de hoek kijken. Good old Fred bleek een minnares te hebben. En niet stiekem, nee, alles was lekker open. Op een avond kwam het zelfs zo uit dat we me met het avondeten met vrouw en minnares aan tafel zaten. Lekker bizar dus. De minnares, Julie, bleek ook nog is met ons mee te gaan naar de driljob die we hadden.
Ook was er nog Cookie. Cookie was/is een ouwe gek die in zijn caravan op de werkplaats slaapt zodat er altijd iemand is als Fred uit drillen is. Als ruil hiervoor eet hij met ons mee zorgt hij een beetje voor de werkplaats en de huisdieren (een cockatoo (Joey) en een hond). Cookie is gek en oud en extreem irritant. Hij komt niet zo heel veel voor in de rest van het verhaal.
Ik hoop dat jullie alles een beetje begrijpen maar het is moeilijk te beschrijven. Nu jullie alle personages (de nieuwe off-sider heet Luke trouwens) is tijd voor de rest van mijn verhaal.

Eindelijk was het tijd om de werkplaats te verlaten, eindelijk was het tijd voor wat ik een beetje in verwachting had: rond reizen en ergens out bush camperen. Daar gingen we: als eerste de driltruck met Fred achter het stuur, toen de support truck (de support truck was geladen met PVC buizen, drilrods, een 6000 liter watertank, een generator om de caravan met stroom te voorzien en vaten met diesel) met Luke achter het stuur en als laatste de Nissan 4WD en caravan met Christine achter het stuur en Julie en mij als passagiers. Na eerst anderhalf uur over de geasfalteerde weg te hebben gereden was het nu tijd voor het betere grind/zand weg werk. Na een uur op de 'dirtroad' te hebben gereden begaf de rig het. Ja, Fred had het voor elkaar dat deze massief gebouwde truck door zijn vering was gezakt. Gelukkig is Fred een wonderdokter als het op auto's en trucks en alles anders van metaal aankomt dus wist hij wat hij moest reparen. Een essentieel deel was echter nog terug in de werkplaats en drie keer raden wie er op uit moest om dat te halen? Maarten. Na minder dan een week werk werd mij al een belachelijk zware last op mijn schouders gelegd en werd ik erop uit gestuurd om dat deel op te pikken. Daar ging ik, na alles aan de kant van de weg te hebben geparkeerd voor een overnachting aan de kant van de weg. De weg terug naar Derby was prachtig, met een prachtige zonsondergang (waar ik natuurlijk geen foto's van kon maken want ik moest zo snel mogelijk terug zijn) en ik kwam ook nog langs een bosbrand (wat natuurlijk niet heel prachtig is maar wel indrukwekkend om te zien). Eenmaal bij de werkplaats was het twee uur later en was het donker. In de werkplaats heb ik een half uur als een gek rond lopen zoeken naar het juiste stukje metaal en de juiste bouten en moeren. Uiteindelijk had ik alles gevonden en kon ik op mijn weg terug. De weg terug was het dus donker. Langs de weg stonden koeien die het niet erg vonden om soms op de weg de staan. Ook kangoeroes zijn gevaarlijk als het donker is, aangezien deze lieve beestjes over de weg hoppen en op de een of andere manier altijd stoppen als er een auto aan komt. Stomme beesten. De hele weg tot ik terug was bij het kamp heb ik dus met samengeknepen billen en bezwete handjes afgelegd. Gelukkig geen ongeluk. Eenmaal terug in het kamp had ik ook alle goeie dingen terug gebracht en konden ze snel de vering weer op zijn plaats krijgen om startklaar te zijn voor de volgende dag. Na een heerlijk kampvuur avondmaal was het tijd voor mijn eerst nacht in een swag sinds Alice Springs. Heerlijk. Dit was het echte leven. Zo hoort het.
Na een goede nacht slaap gingen we de volgende dag verder. Eerst moest Christine echter nog terug naar Derby worden gebracht omdat zij die dag terug naar Perth zou vliegen. Vraag me niet waarom het allemaal zo moest gaan want ik heb ook geen flauw idee wat er in het hoofd van Fred om gaat. Luke en ik werden dus bij het kamp achter gelaten en hadden de rest van de ochtend niet veel te doen. Toen Fred terug kwam konden we eindelijk verder en aangezien Christine nu weg was moest ik de Nissan met caravan besturen. Daar zat ik dan; nog nooit heb ik over dit soort dirtroads gereden, laat staan met een caravan. Om alles nog ingewikkelder te maken was de caravan ook nog is veels te vol beladen waardoor mijn angst dat het verdoemde ding zou instorten alleen nog maar groter werd. Na een uurtje rijden kwamen we bij een riviertje. Deze moest overgestoken worden. Weer stond het zweet me in de handen en met de meeste angst van mijn hele rit heb ik toen de rivier overgestoken. Alles goed, alles veilig. Gelukkig. Na de rivier was het nog iets van 2,5 uur rijden tot we eindelijk bij de plek der bestemming waren. Een prachtige plek wel te verstaan met een mooie echte outback windmolen, veel koeien en een prachtig uitzicht. De koeien zien er hier trouwens precies hetzelfde uit als in de Lucky Luke strips, wat een grap.
Geen tijd om te chillen, gelijk werd alles klaar gemaakt om te starten met drillen en na een klein half uurtje was het drillen in volle gang. Tegen de tijd dat de zon onder ging was het tijd voor ons om te stoppen en even lekker te genieten van wat rust, een heerlijk biertje en wat avondeten. Tijd voor bed.
De volgende dag was een volle dag drillen, zand verscheppen en rods sjouwen natuurlijk. Op zich nog niet zo'n hele zware dag maar Fred was mij weer lekker op al mijn fouten aan het wijzen dus ik was er al weer helemaal klaar mee. Na het ontbijt hadden we eindelijk water gevonden. Tijd om alle rods weer uit het gat te halen en een groter drilhoofd (tevens ook tien keer zo zwaar) op de arm te plaatsen en het gat nog een keer uit te drillen zodat we hierna PVC buizen in het gat konden stouwen zodat er een mooie waterput zou ontstaan. Na lunch was het gat klaar voor de PVC en nadat de PVC was geplaatst was alles klaar. Tijd om alles alvast weer een beetje in te pakken en tijd voor mij om wat foto's te maken. Hierna nog wat meer inpakken en tijd voor avond eten en bed. De sterrenhemel was prachtig, helaas was er echter een volle maan aan de gang waardoor er minder sterren te zien waren.
De volgende dag moesten we nog wat laatste dingetjes inpakken en was het tijd om terug te keren naar Derby. Alles goed en wel maar mijn angst dat de caravan het zou gaan begeven werd nu steeds groter. Hij haalde het tot de rivier en mijn hoop begon te groeien dat hij het zou halen. Misschien werd ik zelfs een beetje over zelfverzekerd want ik ging steeds harder rijden en toen... Boem! As gebroken. Ai caramba! Wat nu? Wat zal Fred zeggen? Ik poepte zowat in mijn broek. Omdat Fred en Luke al wat op ons voor lagen moeste we een andere auto eropuit sturen om ze te laten om keren en ondertussen probeerde ik uit te vinden wat er mis was. Daar was Fred. Ik bleek al een hoop fout the hebben gedaan en dat werd niet echt op prijs gesteld. Eerst werd de caravan naar de kant van de weg gesleept en daarna met een hoop gedoe hebben we de as onder het ding vandaag gekregen en gingen Fred en Julie terug naar Derby om een nieuwe as te kopen en werden Luke en ik aan de kant van de weg aan ons eigen lot over gelaten. Etter. We waren allebei helemaal klaar met Fred en besloten onze frustratie maar te verdrinken met wat biertjes.
De volgende dag konden we "uitslapen" tot een uurtje of 7 en moesten we eerst nog wat aan de supporttruck sleutelen en liet Luke mij de band van de truck vervangen. Wat een hels karwei is dat zeg. Die wielen zijn zo zwaar als de ziekte en werken echt nul mee. Na als dit harde werk vonden we het tijd voor een heerlijk ontbijtje en tegen de tijd dat we alles hadden opgeruimd kwam Fred net aanrijden. Nu moesten we de as vervangen en alles wat ik deed was ongeveer verkeerd dus mijn dag was alweer grondig verpest. Na een goede twee uur sleutelen was alles voor de bakker en konden we er weer op uit. Wederom heb ik de hele dirtroad met het zweet in de handen gereden. Eindelijk! Daar was het asfalt. Veilig! Twee uur later waren we eindelijk bij de werkplaats. Gehuld in een dikke laag stof en ander vuil kon ik eindelijk van een heerlijk douche genieten. Nou ja, heerlijke douche is ook een beetje overdreven. Het badkamertje wat Luke en ik moesten gebruiken was een van de viezere die ik mijn reizen ben tegen gekomen. Na deze douche was het tijd voor avond eten en vroeg naar bed want de volgende dag moesten we weer vroeg op want we moesten nog wat waterpompen oppikken en droppen in Broome.

Vroeg op dus. Op naar Broome. Ergens 80 kilometer voor Broome namen we een afslag om de pompen en hun generators op te pikken. De generators waren echter vrij groot waardoor we twee trailers hadden en 1 auto. Geen probleem, lassen we toch gewoon een trekhaak aan een van de trailers en maken we onze eigen roadtrain. Makkelijk, snel, easy as hell. Niet geheel legaal zijn we toen de weg weer opgegaan en na 35 km bij een tankstation hebben we 1 van de trailers gedropt en zijn we verder gereden naar Broome. In Broome hebben we 1 van de generators gedropt en moest Fred zijn eigen 4WD oppikken. Samen zijn we toen terug gereden naar het tankstation waar Luke en ik de andere generator op hebben gepikt en weer terug naar Broome zijn gereden om deze ook te droppen. Na de generator gedropt te hebben zijn we weer terug gekeerd en hebben we alle pompen en electronica die hier bij kwamen kijken in een trailer gepropt en zijn we weer terug gekeerd naar Derby. Op de weg terug hebben we nog snel een kartonnetje bier opgepikt zodat we na het werk en douche van een heerlijke koude goudgele rakker konden genieten.

De volgende week waren Luke en ik vooral bezig met het opruimen en schoonmaken van de werkplaats. Niet veel boeiends dus, wel veel rondsjouwen met zware dingen. Alles is zwaar als het te maken heeft met drillen, echt schandalig. Ergens een van deze avonden zijn Luke en ik nog naar de locale kroeg gegaan voor een avondje uit maar daar was echt geen reet aan. Stelletje oude zuiplappen, niks meer.
Tegen het eind van die week was het tijd om ons klaar te maken voor onze volgende klus. Deze keer gingen we echter niet voor water drillen maar was het 'sample drilling'. Dat betekend dat we de rods moesten vullen met 'inner tubes' waardoor die krengen nog is zwaarder werden. Ook moesten we een paar modificaties aan de rig maken. We konden deze keer wel voor meer dan 2 weken weg zijn. Dat kwam mij echter helemaal niet goed uit aangezien ik nog maar 1,5 had waarna ik echt terug moest naar Perth om nog een beetje tijd te hebben om de West kust te bereizen. Prombleempje was alleen dat ik dat niet echt aan de baas durfde te vertellen omdat ik bang was dat hij me gelijk zou ontslaan. Wat moest ik doen? Ik wist het niet. Na een paar dagen van grondig overleg met mezelf besloot ik het te vertellen en alles wat Fred zei was: "OK". Dat liep dus met een sisser af.
Ergens in deze hadden we trouwens ook nog een halve dag vrij! Heerlijk, na een paar weken elke dag gewerkt te hebben. We hadden een vrije dag omdat het High Tide Day was of zoiets belachelijks. We zijn dus nog even naar de haven gegaan maar het stelde echt geen reet voor dus besloten we maar lekker te gaan chillen op de werkplaats. Heerlijk, een dag niks doen.

Tijd om weer out bush te gaan. Daar was ik wel aan toe, de werkplaats begon me echt op mijn zenuwen te werken. Iedereen begon me trouwens op de zenuwen te werken; al hun nare racistische opmerkingen, al hun smerige gewoontes, al hun gevloek, al hun commentaar op wat ik verkeerd deed. Het was niet meer uit te houden. Gelukkig dus dat we out bush gingen want daar zijn ze normaliter wat milder en aardiger. Inmiddels was Christine ook terug dus had ik een kleine hoop dat ik de caravan dit keer niet over de dirtroads hoefde te slepen. Helaas, het was wederom mijn beurt. Dit keer gingen we er namelijk met 4 auto's op uit.
Na twee uur rijden waren bij het kamp, ergens in de Kimberley. De Kimberley is een prachtig natuurgebied waar een paar bizarre rotsformaties huis hebben. De eerste dag waren we vooral bezig om ons kamp op te zetten. De volgende dag was echter tijd voor het echte werk. Hard werk dit keer. Harder werken dan met die water drillen. Omdat we aan het sample drillen waren moesten we van elke meter een sample van de grond maken. Dit ging als volgt: de grond werd omhoog geblazen door de inner tubes in de rods waarna ze door een rubberslang in de 'cyclone' werden geblazen. Onder de cyclone stond een emmer en na elke meter werd deze emmer geleegd en werd er een nieuwe emmer onder de cyclone geplaatst. De samples die dus uit de emmers kwamen werden netjes in rijen van 10 op de grond gelegd zodat de geoloog lekker alles op zijn gemakkie kon bekijken. Mijn baantje was de emmers. Ik moest de emmers doen omdat ik te slap was om die verdoemde rods op te hijsen in de juiste positie. Ik heb het op 1 dag geprobeerd maar na 4 rods begaven mijn zielige armpjes het. De rest van de tijd heeft Luke het dus gedaan. Neemt trouwens niet weg dat de emmers makkelijk werk was. De eerste twee dagen wel omdat we toen niet door het rots heen kwamen en we dus niet veel samples hadden maar vanaf dag drie besloot Fred dat het genoeg was met het weinige resultaat en gingen we verder drillen met water en dril schuim. Nu werd het een echte kliederboel en de samples werden nu ook heel waterig. Waterige samples zijn niet goed. Voor elk sample met weinig aarde in zich en veel water moest ik een gat in de grond hakken zodat we wat erin konden lozen. De grond was echter zo droog en hard dat dit aardig wat tijd en energie kostte en voordat ik het wist liep ik achter de feiten aan. Gelukkig kon Christine mij toen een helpende hand geven en soms moest Luke er ook zelfs aan te pas komen. Christine deed trouwens geen reet de rest van de dag, ze kwam alleen in actie als ik in de problemen was en zelfs dan was ze niet echt een goeie hulp. Dom wijf.
Wat ik eerder zei over die rotsformaties in de Kimberley was niet zonder reden. Op de weg naar werk en de weg terug kwamen we langs een prachtige rotslijn, de Napier Range genaamd. Prachtig om te zien. Het blijkt zelfs dat vroeger, lang, lang geleden al die rotsen koraal waren. Hoe bizar is dat. Moeilijk te bevatten. Ook was het hier vol met Boab Trees. Deze bomen zie je alleen in de Kimberley en in Zuid Afrika. Mooie bomen, ja dat wel.
Maar ja, zo gingen we dus een week lang te werk. Kamp verlieten we elke morgen om 6 uur en de eerste paar dagen waren we niet terug voor 5 in de middag. Zondag hadden we echter wat probleempjes met de rig en zijn we eerder terug gekeerd. Tijd om wat te chillen aan het rivierbed wat bij ons kamp lag. De volgende dag hadden wederom problemen en hadden we weer een vroege dag. Dit keer moesten Luke en ik echter de supporttruck terug naar het kamp rijden. Wat een avontuur zeg. Dat ding is echt duizend jaar oud en maakt een lawaai en je hobbeld overal en nergens. Wel lachen. Jammer alleen dat die Luke zo geschift was als een gek. Voor de rest wel gaaf. De volgende morgen moesten we dus ook weer met de truck naar werk toe wat echt steenkoud was. Steenkoud? zul je misschien denken. Ja, steenkoud. De dagen waren warm maar de nachten en ochtenden waren ijzig koud en de truck had geen raampjes of verwarming of iets dergelijks dus het was vriezen geblazen.
Nog iets anders minder plezants was dat we, terwijl we out bush waren, geen ontbijt kregen. Alle ochtenden heb ik dus met een enorme honger rond gelopen en lunch en avondeten hebben met nog nooit zo goed gesmaakt.
Na een week was het dan zover, mijn laatste werkdag. Nou ja, eigenlijk. Mijn laatste werkdag was een dag eerder maar dat wist ik niet. Mijn laatste dag was een van de naarste. Alles was stoffig en nat en mijn huid - die al de hele week bezig was uit te drogen - voelde alsof hij elk moment van mijn botten kon spatten. Stof en modder waren overal wat mij tegen het einde van de dag toch echt even te veel werd en ik op het punt stond om gewoon te stoppen en ze het allemaal maar uit te laten zoeken. Varkens. Niet gedaan. Gelukkig was het nu over want de geoloog vond het mooi geweest en het gewenste effect was niet bereikt. Dat was dus mijn eennalaatste dag. Mijn laatste dag was een chilldag. In de morgen moesten we nog een beetje werk verrichten maar voor lunch vertrokken we naar Windjana Gorge om Crocs te spotten en te picniccen daar. Heerlijk. Een heerlijk relaxte dag in een prachtige omgeving. Windjana Gorge was prachtige met bizar steile rotswanden en heel voor krokodillen. Op een gegeven moment stonden we zelfs iets van 2 meter afstand van eentje. Echt supergaaf. Na de krokodillen hebben we van een biertje genoten en een heerlijke lunch. Daarna zijn we weer teruggekeerd naar het kamp waar een heerlijk laatst avondmaal op het program stond en ik eindelijk naar bed kon voor mijn laatste nacht in Derby.

De volgende dag moest ik redelijk vroeg op en ging ik samen met Julie (weten jullie nog wie dat is?) terug naar Derby vanaf het kamp. Terug in Derby heb ik mijn spulletjes gepakt en na wat rondgeshopped te hebben in Derby voor Julie was het tijd om naar het vliegveld te vertrekken. Onze chauffeur naar het vliegveld was Cookie (die oude gek). Eenmaal ingechecked konden we het vliegtuig in en was het tijd voor mijn reis terug naar Perth.

Nou dat was me wat. Eindelijk ben ik weer omgeven met normale mensen die je nemen zoals je bent en niet alles haten wat anders is dan hen. Ook geen morbide grapjes meer over dat ze me gaan neerschieten of in een mijnschacht kunnen achter laten. Niks. Eindelijk rust. Heerlijk.
Dat was mijn werk avontuur dames en heren. Nu hoef ik niet meer te werken tot ik terug ben ik Nederland want ik heb wel goed geld gemaakt. Voor 3,5 week heb ik iets van $3500 verdiend. En als ik Oz verlaat kan ik nog mijn belasting terug vragen dus kan ik nog meer geld krijgen. Heerlijk.

Nu begint voor mij de tijd te dringen. Ik heb nog maar anderhalve maand tot ik terug ga naar Nederland. Anderhalve maand om de West kust van Oz te bekijken en ook een vlug bezoek aan Thailand. Omdat ik in tijdnood ben ga ik morgen alweer op reis richting Broome. Daarna van Broome naar Darwin en dan van Darwin naar Bangkok.
Jullie horen het allemaal wel.

Cheers,
Maarten.