De avonturen van het Stalen Ros en zijn Maarten

Gegroet allerliefste lezers. Dat is lang geleden zeg dat die jongen wat op zijn weblog heeft geschreven. Niet te geloven, zou hij het nog steeds wel goed hebben? Is zijn auto nog heel? Is alles nog steeds mooi en schitterend? Ik kan jullie gerust stellen: Ja. Alles is goed, mooi, schitterend. Sterker nog, het Zuider Eiland is veel mooier, beter en schitterender dan het Noorder Eiland. De auto doet het trouwens ook nog steeds, zij het dat er onderweg nog wel het een en ander mis is gegaan.

Dag 22. Deze dag bestond vooral uit het opladen van mijn foto's op de weblog wat echt uren kostte. Tot overmaat van ramp kwam ik er later - toen ik Queenstown was - ook nog eens achter dat ik daar een cd met mijn foto's heb achtergelaten. Domme, domme Maarten. Als ik toch voor een keer alles kon onthouden dan zou het leven een stuk makkelijker worden. Hoe het trouwens verder is gegaan met die CD en foto's is verderop te lezen. De rest van de dag heb ik een beetje door Wellington rond gewandeld en allerlei dingen geregeld zoals mijn vlieg tijden en dat soort grappen. Na een lekker avondmaal ben ik gaan slapen ergens langs de weg bij de haven. Heerlijk.

De dag dat ik het Noorder Eiland zou verruilen voor het Zuider Eiland was dag nummer 23. Mijn pont verliet de haven van Wellington echter pas in de middag dus heb ik in de morgen lekker aan het havenfront in de zon mijn Lonely Planet doorgesnuffeld en ben ik al helemaal in de stemming gekomen voor het Zuider Eiland. Daarna was het tijd om naar de pont toe te rijden, extra vroeg want ik dacht dat ik wel weer verdwaald zou raken. Dit ging echter niet door dus heb ik voor de pont nog wat langer moeten wachten. Uiteindelijk gingen we dan! Ja, ja. Een drie uur lange cruise stond mij te wachten met prachtige uitzichten toen we de haven van Wellington verlieten. Tussen de twee eilanden in ben ik nog in slaap gevallen en heb ik de Lonely Planet weer een beetje doorgelezen. Toen kwamen aan in de Marlborough Sound. Lekker varen tussen heuvels en bergen en andere door water geschapen landschappen. Ook stond er nog een belachelijk harde wind die mij bijna van de boot wist af te blazen. Op zich wel lachen. Al met al een prachtig welkom in het Zuider Eiland. In Picton was het tijd op de pont te verlaten en ben ik gelijk door gereden naar Nelson. De weg naar Nelson was lekker bochterig maar daardoor niet minder mooi. Onderweg heb ik ook nog wat eenzame wandelaars een lift gegeven naar hun automobiel. Tenminste, dat was de bedoeling. Ze wisten niet precies waar ze heen moesten en voor we het wisten waren we er al voorbij. Gelukkig konden ze nog van iemand anders weer een lift de andere kant op krijgen, de stakkers. Uiteindelijk was ik dan ik Nelson en heb ik weer een hostel gecrashed om te koken en lekker te chillen. Na de Lord of the Rings te hebben gekeken ben ik naar bed (lees: auto) gegaan, ergens langs de weg.

Dag 24 begon vroeg. Na een lekker ontbijtje ben ik wat info gaan zoeken over het Abel Tasman National Park. Er was mij geadviseerd hier te gaan kayakken maar daar had ik natuurlijk wel goed weer voor nodig. Helaas was er regen voorspeld voor de komende dagen dus besloot ik eerst de Golden Bay te bezoeken wat voorbij het park is. Hierna nog wat rond gewandeld door Nelson en DE ring gezien. Ja het is heus, ik heb De Ring gezien. Dat was me wat zeg. Na deze ontdekking heb ik nog (eindelijk) mijn ruitenwisser gemaakt en heb ik Nelson vlug verlaten. Op weg naar Golden Bay moest ik nog Takaka Hill bedwingen en naarmate ik dichter bij de top kwam werd het weer slechter en mistiger. De Look Out op de top was dan ook niets waard. Een klein stukje voorbij de top heb ik de afslag genomen naar Harwoods Hole. Deze weg was echter grind, grind, en gaten in de weg dus het duurde wel een tijdje voordat ik bij mijn eindbestemming aankwam. De wandeling naar Harwoods Hole was door een supergaaf bos en door alle mist en regen had het echt iets mystieks. Ik had het gevoel dat elk moment Frodo tegen het lijf kon lopen. Of een stel Orcs. Grappig om te weten is dat ik onderweg daadwerkelijk door een bos kwam waar een scene voor de film is opgenomen. Maar ja, terug naar de werkelijkheid. Voordat ik bij Harwoods Hole aankwam heb ik nog een Look Out bezocht maar er was echt geen scheet te zien omdat ik midden in een wolk zat. Op zich wel leuk maar hier was ik natuurlijk niet voor gekomen. Uiteindelijk kwam ik dan bij Harwoods Hole, een of ander enorm diep gat waarvan de bodem niet te zien is. Iemand gooide een steentje naar beneden en het duurde wel iets van 10 seconden voordat het steentje de grond raakte. Bizar. Hierna ben ik snel terug gegaan naar de auto want het begon steeds harder te regenen en toen ik de grindweg verliet en Takaka Hill moest afdalen kwam het werkelijk met bakken naar beneden. Was ik even blij dat ik mijn ruitenwisser had gemaakt. Totdat... mijn andere ruitenwisser het begaf en ik midden op de weg, midden in de regen moest stoppen om mijn ruitenwisser van de grond te rapen en de andere aan de bestuurderskant te bevestigen. Wat een gekloot. Gelukkig ben ik uiteindelijk heelhuids aangekomen in Takaka en heb ik na lang rondzoeken naar een slaapplaats besloten ergens op een parkeerplaats de nacht te spenderen.

Dag 25 begon OK. Eerst heb ik ontbeten en bijgetankt. Daarna ben ik vertrokken naar de Pupu Springs. De helderste zoetwater bron in de werleld heb ik van horen zeggen. Na een korte wandeling door een mooi bos (nog steeds blootvoets dus dat ging allemaal niet zo snel) kwam ik aan bij de bron en het was inderdaad verrassend helder water. Helaas dacht het weer er anders over en de wolken begonnen langzaamaan donkerder te worden en regen kon natuurlijk niet uitblijven. Tot Collingwood was het echter enkel wolken dus ik dacht dat alles nog wel goed was maar toen ik op weg ging naar Cape Farewell en Farewell Spit, het mooiste gedeelte van Golden Bay, begon het steeds slechter te worden en uiteindeiljk toen ik bij Wharariki Beach aankwam - een strand met allerlei mooie rotsformaties en ander gespuis - was er geen houden meer aan. Dit kon ik niet over mijn kant laten gaan en ik ben toch de auto uit gegaan om het strand te bekijken. Na iets van 30 seconde was ik al doorweekt, wat een pret. Het strand was wel heel mooi (helaas kon ik geen foto's nemen) maar de wind blies hier ook iets harder en na een tijdje was ik er helemaal klaar mee en ben ik snel terug gegaan naar d'n auto. Er waren onderweg nog veel meer mooie dingen te zien maar die heb ik overgeslagen vanwege de regen. In de Info centre heb ik nog even gewacht op betere tijden en op een gegeven moment leken die ook te komen maar toen ik weer richting Cape Farewell ging was het nog steeds regen wat de klok sloeg. Met nog mijn laatste beetje hoop heb ik de auto gelunched en gehoopt maar dat ging niet door dus ben ik terug richting Takaka gegaan. Onderweg nog de Devil's Boots bezocht, twee rotsen die lijken op twee laarzen die uit de grond steken. Daarna nog door richting de Te Araroa Minefields. Dit was een van minder goede ideeen, gezien de regen al een tijdje bezig was waren er allerlei plassen en modderpoelen ontstaan waar mijn stalen ros niet echt van hield. Na een tijdje heb ik toen ook maar besloten terug te keren, een van mijn betere ideeen. Terug in Takaka heb de afslag richting Wainui genomen, de noorder ingang naar het Abel Tasman National Park. De weg naar Wainui was prachtig en onderweg ben ik nog langs het Abel Tasman monument gekomen, wisten jullie dat onze Abel de eerste was on Nieuw Zeeland te ontdekken? Wat een held. Na een tijdje ben ik maar weer omgekeerd en via Takaka de Takaka Hill weer overwonnen en naar Marahau gegaan waar ik de volgende dag van plan was te gaan kayakken in het Abel Tasman NP. Na wat rondvragen bleek helaas dat de voorspelling voor morgen hetzelfde was als vandaag en heb ik besloten maar te wachten op wat de morgen ons zou brengen en dan te beslissen al dan niet te gaan kayakken. De nacht heb ik op de parkeerplaats gespendeerd.

Dag 26 was het helaas nog steeds slecht weer en dus besloot ik het kayakken met nog een dag uit te stellen. Wat moest ik dan de rest van dag doen? Ik zat met de handen in het haar (wat overigens een beste bos is). Uiteindelijk heb ik besloten de omgeving van Marahau wat te gaan verkennen. Eerst ben ik naar Split Apple Rock gegaan. Zoals de naam al suggereerd is het een ronde rots die doormidden is gespleten. Gaaf om te zien en ik kon het ook nog is bekijken vanaf een prachtig goud strand - dit is waar Abel Tasman NP zo beroemd voor is, zijn prachtige goude stranden en groene wateren. Hierna ben ik doorgereden naar Kaiteriteri. In Kaiteriteri was echt een supermooi strand, zonde dat het weer niet meezat. Na Kaiteriteri ben ik doorgereden naar Motueka, de grotere stad in de omgeving. Hier heb ik een marktje bezocht, het weer gechecked (zat er veelbelovend uit) en nog wat laatste boodschapjes gedaan voor morgen. Toen was ik leeg qua ideeen en ben ik dus maar terug naar Marahau gereden en heb ik mijn auto even uitgemest, wat hard nodig was. Na al deze arbeid was ik moet en heb ik een lekker tukje gedaan. Wat een genot. Na mijn schoonheidsslaapje ben ik naar de locale camping gegaan en heb ik hun kook attributen gebruikt om mijn avondmaal te bereiden. Hier in de keuken waren nog allerlei andere backpackers en we hebben nog gezellig zitten praten totdat het tijd was om naar bed te gaan, wederom de parkeerplaats.

De lucht was blauw op dag 27 en ik was dus helemaal in de stemming. Snel heb ik ontbeten en mijn tas ingepakt. Bij de kayak company was het vooral lang wachten maar uiteindelijk vertrokken we dan met de watertaxi richting midden ATNP. Onderweg nog een keer Split Apple Rock bekeken en ook nog een zeehondenkolonie op een nabij gelegen eiland. Uiteindelijk kwamen we aan op Onetahuti Beach en moesten we ons klaarmaken voor de kayak reis. Hier was ook mijn eerste ontmoeting met de welbekende 'sandfly', een enorm irrtant beestje waarvan de beet erger is dan een mug en er zijn er ook nog is duizenden van. Er is niets tegen te doen, behalve het land te verlaten, dus ik kon niet wachten om in de kayak te springen en het park te verkennen. Het kayakken was echt gaaf en we hebben nog allerlei zeehonden gezien en de kust van het park is prachtig. Helaas begonnen de wolken langzaamaan steeds grijzer te worden en tegen de tijd dat we gingen lunchen begon het dan ook te regenen. Pech. Gelukkig is regen in de kayak minder erg dan regen tijdens het wandelen en het was eigenljk best mooi. De kust was overhangen met laaghangende wolken en het had wederom wel wat mystieks. Na nog naar een ander eilandje te zijn gepeddeld waar allemaal babyzeehondjes aan het spelen waren zijn wer richting Anchorage gegaan, het eindpunt van de kayakreis. Het was echter niet het eindpunt voor mij. Ik had besloten - wederom een van mijn betere ideeen - de nacht in het park te spenderen en dan de volgende dag terug naar de auto te wandelen. Voor deze overnachting had ik natuurlijk een tent nodig. Gelukkig had ik in Nelson een tent op de kop getikt voor $25, een koopje. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat het zou regenen en ik had grote angsten voor een doorweekte nacht. Tijdens dat ik mijn tent aan het opzetten was werd mijn angst alleen maar bevestigd. Gelukkig waren de goden mij goed gezind en stopte met regenen. Natuurlijk net toen ik klaar was met mijn tent op te zetten. Gelukkig. De rest van de avond heb ik wat over het strand gelopen en mijn avondmaal gekookt. Er waren nog allerlei andere wandelaars en kayakkers en samen hebben we toen besloten een kampvuur te maken. Hier hebben we dus de rest van de avond omheen gezeten en lekker gepraat. Toen was het tijd om naar bed te gaan.

Dag 28 werd ik wakker in een tent. Een droge tent wel te verstaan. Na een verrassend goede nacht slaap ben ik 's ochtends snel de tent uit gesprongen en naar het strand gelopen, de lucht was blauw! Het beloofde een prachtige dag te worden. Snel heb ik mijn ontbijtje gepakt en ben ik weer terug naar het strand gegaan om het daar te verorberen tijdens de zonsopgang. Na mijn heerlijke ontbijt was het tijd om de tent en mijn rugzak in te pakken en te vertrekken. Tijd voor wat wandel plezier. Om Anchorage te verlaten stond er al gelijk een stijle klim op het programma maar eenmaal op de top had ik een prachtig uitzicht over het goude strand en de bossen. Van de top ben ik ook nog even naar een ander strandje afgedaald, Watercove Bay wel te verstaan. De zon was nog steeds niet helemaal op dus ben ik weer terug omhoog gegaan en ben ik verder gaan lopen. Mijn plan was om ergens halverwege lekker te gaan chillen op het strand maar langzamerhand begon ik toch wel bang te worden, ik kwam helemaal geen stranden tegen. Alleen maar bos, bos, bos. Mooi bos trouwens, dat wel. Uiteindeljk toen ik zwetend en vermoeid eindelijk een strandje tegenkwam ben ik gelijk in mijn zwembroek en daarna in het water gesprongen. Heerlijk. Wat een leven. Daarna heb ik nog wat op het strand gelegen - waar trouwens verrassend weinig zandvliegjes waren. Na deze heerlijke chill sessie was het alweer tijd om verder te lopen. Onderweg naar Marahau kwam ik alleen nog maar meer prachtige strandjes tegen. Het was moeilijk mezelf te bedwingen en niet elke keer in het water te springen. Na een lange tocht was ik bij het laatste strandje en dat moest gevierd worden, tijd om weer even af te koelen en te gaan zwemmen. De sandflies hadden zich hier echter wel goed voorgepland en ik heb het strand dus maar gauw weer verlaten. Waar ik dacht bij het einde te zijn bleek mij nog een lange tocht te wachten te staan. Mijn backpack begon nu langzamerhand toch wel zwaar te worden. Gelukkig, daar was Marahau. Geen tijd om af te koelen, ik ben gelijk in de auto gesprongen en ben doorgerden - na eerst weer is de weg te zijn kwijt geraakt - richting west kust. Halverwege kwam ik ergens langs een uitkijkpunt op Hope Saddle en besloten hier de nacht te spenderen. Het uitzicht leek trouwens wel op Mordor met alle grijze, donkere wolken en bergen.

Een koude nacht ging vooraf aan dag 29. Na van het uitzicht in de ochtendzon te hebben genoten ben ik doorgereden richting Murchison. Onderweg was alles prachtig en mooi zo in de ochtendzon. In Murchison heb ik ontbeten en ben ik via de Buller Gorge richting West kust verder gereden. In de Buller Gorge is de langste hangbrug in Nieuw Zeeland. Alemaal mooi en aardig maar het kostte me verdorie $5 om er overheen te mogen lopen en dat was het dubbel en dwars niet waard. Er was helemaal niks. Na deze domper ben ik maar gauw door gereden totdat ik bij Westport aankwam. In Westport was het tijd om een en ander te regelen. Eerst wat informatie over de west kust gezocht, toen internet en boodschappen en daarna heb belangrijkste: mijn ruitenwisser. Na een hoop gedoe heeft een of andere kneus het met een taairibje vast gemaakt, hopeloos geval. Gelukkig werkte de wisser voor nu dus ik was blij. Toen ik wilde vertrekken was er nog iets anders mis met de auto, ik voelde een soort gewiebel tijdens het rijden dus ben ik snel naar een garage gegaan om dit te laten bekijken. Bij de garage bleek dat mijn een van mijn voorbanden helemaal door was en die moest dus worden vervangen. Toen hij hiermee bezig was zag hij ook nog dat mijn achterband helemaal naar de mallemoere was, daar was mijn wiebel tijdens het rijden. Na een korte onderhandeling over hoe en wat kwamen tot een oplossing voor het vervangen van de banden. Terwijl de garageman dit ging doen ging ik geld halen. Toen ik terug kwam stond mij echter een nare mededeling te wachten. Wat bleek: er zaten drie verschillende soorten banden aan mijn auto. Wat een gedoe. Na lang, lang, lang denken hebben we een noodoplossing bedacht: de reserveband en de goede achterband waren dezelfde soort dus dat was geregeld. De voorbanden waren allemaal anders dus daar heb ik twee nieuwe voor gekregen. Dit alles voor maar $109, de prijs voor twee tweedehands banden. Mijn nieuwe reservewiel was een oude, verrotte, geheel andere soort dan mijn banden die ik nu had maar dat maakte niet uit want het was toch een noodoplossing. Al dit gedoe had mij duidelijk bakken met tijd gekost en mijn plannen waren ietwat door de war gegooid. Snel ben ik toen naar Cape Foulwind gereden voor een mooie wandeling langs de kustlijn en op het einde was er nog een zeehonden kolonie. Daarna ben ik snel terug gelopen en weer door Westport gereden richting het noorden. Het begon nu al laat te worden dus moest ik opzoek naar een slaapplaats. Deze vond ik op het strand, ja, op het strand. Met mijn auto ben ik op het strand (een keien strand, geen zand strand) gereden en daar heb ik lekker gekookt en van de zonsondergang genoten. Tijd om te slapen, er stonden nog aardig wat natuur wonderen en prachtige uitzichten op mij te wachten...

Zo. Dat was deel 1. Jullie begrijpen hopelijk wel dat dit mij al bakken met tijd (en geld) heeft gekost en ik ben nog niet eens halverwege. Misschien schrijf ik vanavond nog wat meer, anders morgen. Het moet natuurlijk wel leuk blijven he!

Cheers,
Maarten

PS. Ik krijg net een SMSje van iemand die misschien mijn auto wil kopen en dat gaat natuurlijk voor. Whoohoo, spannend!