De avonturen van Maarten en zijn Stalen Ros Deel 2

Hee hallo! Dank voor de vlugge reacties alvast en ik moet Wannes alvast teleurstellen want ik kon natuurlijk helemaal geen foto's nemen in die grotten want dat zou mijn camera niet hebben overleeft. Sorry. Je moet me nu maar op mijn woord geloven dat het echt heel mooi was of het zelf doen. Ik zou het zelf doen als ik jou was. Dus ja, waar waren we gebleven? Ik weet het alweer, we waren bij...

Dag 12. Maar eerst moet ik nog wat toevoegen aan dag 10. Ik was namelijk niet in een keer door gereden naar New Plymouth, nee, ik ben onderweg nog gestopt bij een klein dorpje aan de kust. Niks speciaals zul je denken, maar ze hadden hier een zwart strand. Ja, een zwart strand. Geen spierwit zand, geen mooie vlakte. Het was zwart met allemaal zwerfhout en woeste golven. Wel heel mooi. Ze doen hier in Nieuw Zeeland volgens mij trouwens helemaal niet aan witte stranden. Alles is zwart of nog gewoon met stenen. Heel apart. Zo, dat moest ik nog even kwijt. Nu verder met...

Dag 12. Na een goede nacht slaap ben ik kalmpjes aan wakker geworden en heb ik rustig aan ontbeten. Helaas bleek mijn plekje niet zo rustig te zijn en binnen no-time was het vol met allemaal surfers. Op zich wel leuk maar ik ging dus niet surfen want ik had geen bord en ze zaten me allemaal aan te kijken alsof ik een of andere gek was. Toen ben ik maar gauw weg gegaan want dat vond ik niet zo gaaf. Op zich wilde ik natuurlijk wel surfen maar ik had dus geen bord en tot overmaat van ramp was het vandaag ook nog zondag en geen zaakje open aan de Surf Highway waar ik een bord kon huren. Misschien maar beter ook want zoveel geld heb ik nu ook weer niet en het weer zat ook niet mee. Kortom, ik ben gewoon verder gereden en voor dat ik het wist was de Surf Highway alweer over en heb ik maar inkopen gedaan in het eerstvolgende grote dorp waar ik langs kwam want morgen was het tijd om de Tongariro Crossing te gaan lopen. Een 7 tot 8 uur lange wandeling door vulkaangebied en met allemaal thermische activiteit enzo. Ik was echter nog lang niet in de buurt van het Tongariro National Park, eerst moest ik nog naar Wanganui. Op zich was dit niet zo'n heel speciaal dorpje, ik heb dus even snel gelunched in het park en ben verder gegaan richting Whakapapa village. Deze weg was - zoals het Nieuw Zeeland betaamt - niet recht maar zo bochterig als ik weet niet wat. Toen ik eindelijk uit het gebergte kwam zag ik de vulkanen al aan de horizon. Dat was wel een heel mooi gezicht. En toen was ik in Whakapapa village. Hier heb ik nog even snel naar info gevraagd in het info centrum en de weergoden waren me gunstig gezind, een helder blauw dag stond mij in het verschiet. Helaas moest ik de volgende dag wel om 6 uur opstaan om een beetje relaxed de crossing te lopen en ik had ook nog wel een beetje spierpijn van Taranaki. Dat beloofde een mooie tocht te worden. Toen ben ik maar vroeg naar bed gegaan.

Dag 13. Na een stervenskoude nacht in mijn auto ben ik om 6 uur opgestaan en het was nog steeds verdomde koud. Snel ontbeten en toen ben ik het info centrum maar ingedoken om een beetje op te warmen. Om 7 uur vertrok mijn bus van Whakapapa naar de start van de crossing en rond een uurtje of 7.30 begon ik dan aan mijn tocht. Het eerst gedeelte was vrij vlak maar daardoor niet minder speciaal, het leek wel een maanlandschap. Boven alles zag ik over Mt Ngauruhoe, een bijna perfect gevormde vulkaan die ik natuurlijk niet zomaar voorbij kon laten gaan zonder naar de top te lopen. Leuk weetje: Mt Ngauruhoe had een cameo in The Lord of the Rings trilogie, als Mt Doom wel te verstaan. Na een stijle traptocht - beter bekend als de Devil's Staircase - kwam ik dan aan bij de voet van de klim naar Mt Doom. De klim had echter geen pad en het was gewoon recht omhoog lopen door het puin. Het ging een beetje volgens het principe twee stappen naar vorgen en eentje terug glijden. Zeer vermoeiend. Ergens halverwege de klim kwam ik James en Jamie tegen, wat een toeval. De rest van de klim heb ik dus met hun afgemaakt. De klim leek overigens wel zonder eind te zijn maar uiteindelijk na anderhalf uur waren we er dan! Eindelijk. En het was zeker de moeite waard, een prachtig 360 graden uitzicht (geen wolkje aan de lucht). Ik kon Mt Taranaki zien, Lake Taupo en al het andere gebergte in de omgeving. Heel indrukwekkend. Op de top was ook een bizarre krater die bijna recht naar beneden ging voor een metertje of 50 als het niet meer was. Na een heerlijke lunch te hebben versnaperd op de top en ontzettend veel foto's te hebben genomen was het tijd om weer terug te gaan. Het leuke met de puinhoop helling was dat de afdaling echt supergaaf was. We waren op een gegeven moment gewoon naar beneden aan het rennen. Wat ons anderhalf had gekost om te beklimmen hadden we in een half uurjte afgedaald. Na een vlugge blik op de tijd bleek dat James en Jamie nog maar iets van 4 uur hadden voor de rest van de wandeling hadden waar normaal 5 uur voor staat. Dat was het moment dat we besloten de rest van de wandeling belachelijk snel te doen. Eerst was er weer een korte klim naar de Red Crater, hier kwam ook de geur van zwavel ons weer tegemoet. Na een korte afdaling van de Red Crater kwamen bij een stel prachtige blauwe meertje (waar de geur vandaan kwam) Hier hebben we een korte pauze ingelasd en toen was op naar Blue Lake. Bij Blue Lake zijn we niet eens gestopt, alleen voor wat foto's. Toen was het tijd voor de vier uur lange afdaling, die we natuurlijk in vier uur hebben gedaan maar in twee. De afdaling was niet zo speciaal en wederom richting het einde leek er wel geen eind aan te komen. Op een gegeven moment was er dus wel een einde en waren we bij de bus. Uitgeput. Deze afdaling praktijken waren niet zo heel goed voor mijn benen en de rest van mijn gestel. Tot overmaat van ramp zou mijn bus ook pas over een uur vertrekken. Dat gaf me tenminste wel wat tijd om tot rust te komen. De bus dropte me weer bij mijn auto en daar stond ik dan; vies, bezweet, kleverig, uitgeput. Gelukkig was er een camping in de buurt en heb ik daar even van de douche gebruikt gemaakt. Dat luchtte wel op zeg. Daarna heb ik nog even wat rondgelopen om tot rust te komen voor mijn rit naar Taupo. Ik zou naar Taupo gaan omdat Jamie en James en de nog meer mensen daar verbleven. Dat zou dus wel gezellig worden. Na een anderhalf uur lange rit was ik in Taupo en kon het feest beginnen. Het was niet zomaar een avond, het was St Patrick's Day en gezien ik met allemaal Engelsen en Welshies was moest dat gevierd worden. Zoals begrijpelijk steeg de alcohol wat sneller naar het hoofd na al dat lopen en binnen no-time was er escalatie. Goede escalatie, dat moet gezegd worden. Totdat er een stel Kiwi's zin hadden om te vechten en wij dus voordat we het wisten in een vechtpartij belandden. Ik kwam er zonder kleerscheuren vanaf maar James had wel wat klappen opgevangen. Een beetje een zuur einde maar ja, soms zit het mee, soms zit het tegen. Na een kort praatje met de politie zijn we maar richting bed gegaan.

Dag 14. Dit moet de meest luie dag zijn geweest van mijn hele reistijd in Nieuw Zeeland. Na ergens tegen twaalven wakker te zijn geworden en ontbeten te hebben aan Lake Taupo ben ik naar het hostel gegaan waar de rest hun tijd spendeerde en hebben we daar twee films gekeken. Iedereen was te brak om wat te doen. Daarna ben ik met James, Jamie en Neil gaan midgetgolven. Een prima tijdverdrijf, helaas was ik echt adembenemd slecht. Na de midgetgolf was het tijd voor avondeten en een andere film. Na de film was het tijd om naar bed te gaan. Tegen de tijd dat ik eindelijk lekker in mijn auto lag werd mij verdorie nog gevraagd of ik mijn auto kon verplaatsen want ik mocht daar natuurlijk niet de nacht spenderen. Na een korte rit door Taupo had ik een nieuw stekje gevonden en kon ik gaan slapen.

Dag 15. Na een goede, welverdiende nacht slaap heb ik weer aan het meer ontbeten en ben ik vertrokken naar het hostel. Vandaag was het plan om via de rivier naar wat hot springs te gaan dobberen. Helaas zat het weer in eerste instantie niet mee dus hebben we eerst maar Lord of the Rings gekeken (en Mt Doom gezien! Ha!) en tegen de tijd dat die voorbij was was het weer ook opgeklaard en zijn we richting rivier gegaan. Eerst moesten er echter nog wat rubber ringen gekocht worden, anders kon er niet lekker gedobberd worden. Uiteindelijk hebben we ergens in een plastic zaak een stel kinderbandjes op de kop getikt voor $2.99. Een koopje. De ringen waren alleen wel veel te klein, bleek toen we ze opbliezen. Toch zijn we naar de rivier vertrokken en uiteindelijk bleken de ringen toch goed genoeg te zijn. Toen was het tijd om te gaan dobberen. Heerlijk. Halverwege vonden we nog een touw aan een boom waarmee we in het water konden slingeren. Na wat tijd te hebben gespendeerd met touw was het tijd om verder te gaan. Het enige probleem was dat het nu toch wel aardig koud begon te worden. Gelukkig hadden we de hot springs in het verschiet en die zouden niet meer ver weg zijn. Onderweg zijn we ook nog langs Bungy Taupo gekomen en hebben we nog wat mensen zien springen. Tegen die tijd waren we allemaal half bevroren en was het niet leuk meer. Gelukkig waren daar de hot springs. Een heerlijk heet bad na al deze inspanning en we waren allemaal weer heerlijk opgewarmd. Toen was het tijd voor de wandeling terug en voor avond eten. In tijden heb ik niet zo'n gezond maal gehad. Na het avondmaal hebben we nog wat pool gespeeld en Notting Hill gekeken.

Dag 16. Omdat ik nu toch wel genoeg tijd in Taupo had gespendeerd besloot ik vandaag richting East Cape te vertrekken. Na een heerlijke douche en ontbijt genoten te hebben heb ik iedereen gedag gezegd en ben ik richting East Cape vertrokken. Eerst heb ik nog de Huka Falls bekeken, een soort stroomversnelling met aan het einde iets wat op een waterval lijkt. Het is meer dat het water uitgespuwd wordt dan dat het naar beneden valt. Daarna kwam ik weer langs Rotorua en haar stank en toen Whakatange. Daar heb ik aan Ohope beach lekker gelunched en ben ik verder vertrokken richting Opotiki. In Opotiki heb ik een gids over de East Cape opgepikt en ben ik vertrokken. Eerst kwam ik langs Torere, een klein dorpje, niet veel bijzonders. Dacht ik. Mijn volgende stop was Hawai. Een prachtig klein dorpje met een fantastisch strand. Hier ben ik even gestopt en heb ik mijn gids bekeken. Bleek dat er in Torere van alles te zien was en ben ik dus omgekeerd en heb ik een prachtig Maori snijwerk bekeken. Ook moest het locale kerkje en de Marae eraan geloven. Even voor de duidelijkheid, een Marae is zeer belangrijk voor de Maori. Het bestaat uit een ontmoetingshuis (het grootste), een grasveld voor de ingang van het ontmoetingshuis en nog allerlei andere huisjes waarvan ik de betekenis niet helemaal weet. Het ontmoetingshuis is altijd prachtig bewerkt met snijwerk in hout. Prachtig om te zien. Over het algemeen zie je niet zoveel Marae in Nieuw Zeeland die ook nog in gebruik zijn want zoveel Maori zijn er niet. Aan de East Cape is dit echter geheel anders, elk dorpje heeft wel een Marae (als het er niet twee zijn) en ze zijn volop in gebruik. Ook wordt er aan de East Cape vaker Maori gepraat dat Engels wat op zich ook wel speciaal is. Op een gegeven moment had ik zelfs het gevoel dat ik in een ander land was, omdat de cultuur zo anders was en niet veel me deed denken aan Nieuw Zeeland of iets anders Engelstalig. Heerlijk.
Terug naar waar ik gebleven was. Na Torere ben ik weer terug gegaan naar Hawai en heb ik besloten dat ik hier de nacht zou spenderen. Mijn auto had ik geparkeerd aan het strand en het was tijd om lekker op het strand te gaan zitten en de zonsondergang te gaan bekijken onder het genot van wat avondeten. Fantastisch. Veruit de beste avond van mijn reizen in Nieuw Zeeland. Na de zonsondergang heb ik nog naar de sterrenhemel gekeken en toen heb ik besloten dat het tijd was om naar bed te gaan.

Dag 17 ben ik begonnen met een heerlijk ontbijt op het strand van Hawai. Genieten. Daarna ben ik vertrokken, want er was nog veel meer te zien aan de East Cape. Als eerste ben ik ergens bij een lookout gestopt maar die bleek vrij oud te zijn dus moest ik mijn weg zoeken door dichte bebossing en toen ik boven was was het uitzicht niet eens zo heel speciaal. Toen ben ik dus maar gauw verder gegaan naar Whitianga Bay, een prachtige baai en na enige zoekwerk een paarkeerplaatsje gevonden voor een foto en daarna de Marae bekeken. Weer verder, naar Te Kaha dit keer. De weg hier is trouwens niet de beste en het is heuvel op, heuvel af over de meest bochtige wegen die ik ooit gereden heb. Te Kaha was een van de grotere dorpen die ik tot nu toe mocht bezoeken, er waren hier wel iets van 15 huizen. Na een korte rustpauze en weer een Marae te hebben bekeken ben ik verder gegaan. Whanaraa Bay dit keer. Een prachtige klein baaitje met een klein strandje en allerlei rotsen. Na een kleine rustpauze op het strand ben ik weer verder gegaan. De wegen begonnen nu toch echt wel op m'n zenuwen te werken. Gelukkig kwam ik toen aan bij Raukokore. In Raukokore staat een prachtig klein kerkje in de middle of nowhere en die heb ik dus even bekeken. Daarna ben ik weer verder gegaan richting Waihau Bay. De drukste Bay tot nu toe. Hier waren allerlei vis praktijken bezig en waren er zowaar een paar mensen op straat. Hier was het ook hoog tijd voor een versnapering voor mens en machine. Na beide bijgetankt te zijn ben ik verder gegaan naar Oruati Beach voor wat strandwerk, helaas zakte het weer net in en moest dat plan geschrapt worden. Verder rijden was het devies. De eerstvolgende stop was Whangaparoa waar ik weer een Marae heb bekeken en een gaaf kerkje ergens op een heuveltje. Nu was het tijd om de kust te verlaten en een stukje landinwaarts te gaan. Dit beviel me niet dus besloot ik de eerstvolgende kans te grijpen om weer naar de kust te gaan. Deze kans kreeg ik in de vorm van Lottin Point. Na een zeer, zeer bochterige weg over heuvels en langs koeien en schapen - sommige liepen over de weg - was ik er dan. Een prachtige baai en ik besloot hier mijn lunch te gaan versnaperen. Ook heb ik nog een kleine rondwandeling gemaakt maar toen voelde ik wat spetters dus ben ik terug gekeerd naar mijn goede vriend en ben ik weer terug gegaan naar de hoofdweg. Eenmaal op de hoofdweg was het een korte rit naar Hicks Bay, een relatief groter dorp. Hier heb ik de locale pier bekeken, deze viel zowat uit elkaar. Daarna ben ik ook nog naar Onepoto Bay gegaan, wat om de hoek lag. Hier viel het me op hoe relatief primitief mensen hier leven aan de East Cape. Er leven aardig wat mensen in caravans. Het is trouwens wel grappig; het maakt niet uit hoe verrot hun huis is, ze hebben allemaal een prima uitgerust boot om te gaan vissen. Maakt denk ik wel duidelijk wat belangrijker is hier. Op de weg terug nog de Marae van Hicks Bay bekeken en toen verder vertrokken naar Te Araroa. Hier de weg verruilt voor een 20 kilometer lange grindweg richting de echte East Cape. Het oostelijkste puntje in de wereld, wat zeg je me daarvan? De grindweg was een prachtige weg langs de kust; Great Ocean Road eat you heart out! Na deze weg te hebben bedwongen was ik dan bij de vuurtoren van de East Cape. Bleek dat het nog een 25 minuten lange klim was om daadwerkelijk bij de vuurtoren te komen. Dat heb ik dus maar gedaan en het uitzicht was prachtig. Hier was tevens ook mijn slaap plaats voor vannacht. Want nu ik op het oostelijkste puntje van de wereld ben kan ik net zo goed de zonsopgang bekijken. Dat is toch wel stoer, dan kan ik claimen dat ik als eerste de zon heb gezien op de 22ste van Maart 2008. Na een heerlijk avondmaal ben ik vroeg naar bed gegaan want mijn plan was om om 5 uur 's ochtends op te gaan staan.

Dag 18. Zo gezegd, zo gedaan. Om 5 uur ging mijn alarm af en heb ik snel mijn ontbijt spulletjes gepakt en ben ik aan de klim begonnen. Waar ik niet helemaal over had nagedacht was het feit dat het natuurlijk nog donker was en ik niet zo veel kon zien. Gelukkig was de maan er en die gaf me een beetje licht. Op zich wel een spannende onderneming. Onderweg kwam ik nog allerlei schapen tegen die me de stuipen op het lijf sloegen. Daar was ik dan, 5.30 uur, en het was nog steeds donker. Het duurde nog minstens een uur voordat er ook maar iets gebeurde qua zonlicht. In dit uur kwamen er ook steeds meer mensen naar boven en uiteindelijk zat er wel een stuk of 20 man de zonsopgang met mij te bekijken. Dat maakte de zonsopkomst echter niet minder mooi. De kleuren en alles was prachtig en nadat de zon helemaal op was en het weer lekker warm was heb ik ontbeten en ben ik weer terug gegaan naar mijn auto. Tijd om de East Cape te verlaten en richting Wellington te gaan. In Te Araroa heb ik nog de Marae bekeken en toen ben ik naar Tikitiki vertrokken. Daar heb ik een kerkje bekeken; dit kerkje schijnt heel mooi te zijn van binnen maar helaas kon ik niet naar binnen. Verdorie. Toen verder naar Ruatoria. Ruatoria was echt niks. De weg van Te Araroa naar Ruatoria was echter wel schitterend. Voor het eerst viel het me op dat de blaadjes van de bomen beginnen te vallen en dat de blaadjes allerlei prachtige kleuren hebben. Het is hier natuurlijk herfst! Dat had ik helemaal niet door, het is namelijk nog steeds 23/24 graden elke dag. Dat is wel wat anders dan sneeuw in Nederland. Kortom, ik was dus aan het rijden en op een gegeven kwam ik bij Te Puia Springs. Wederom een dorpje van niks. Gelukkig was hier wel Waipiro Bay in de buurt en daar ben ik dan ook naar toe gegaan. Waipiro Bay heeft het gaafst geplaatste kerkje waar ik van weet. Ik kwam aanrijden en het eerst wat ik zag was een prachtig mooi kerkje met woeste golven en kliffen recht achter zich. Een prachtig uitzicht. Hier heb ik dus even gechilled en daarna ben ik weer terug gegaan naar Te Puia Springs en verder gereden naar Tokomaru Bay. Hier de auto weer wat te drinken gegeven en weer een pier bezocht. Deze viel zowaar nog meer uit elkaar dan de vorige. Daarna verder gereden naar Tolaga Bay en onderweg werden mijn ogen ietwat zwaar dus besloot ik in Tolaga Bay maar even een tukje te gaan doen op het strand. Na deze heerlijke, verkwikkende powernap ben ik weer verder gegaan. Richting Whangara, een echt Maori dorpje ergens aan de kust. Toen ik daar eenmaal aankwam bleek echter dat alles prive terrein was en ik wilde de mensen niet boos maken door alsnog een beetje te gaan rondneuzen dus toen ben ik maar weer omgekeerd en vertrokken. Iets verderop was Gisborne, de eerste echte grote stad sinds Rotorua. Hier heb ik heerlijk gelunched en de standbeelden van Captain Cook en Young Nick bekeken. Captain Cook is de man die heel Nieuw Zeeland en volgens mij ook de helft van Australie heeft ontdekt en Young Nick was de eerste om Nieuw Zeelands vaste land te zien aan boord van Captain Cook's boot de 'Endeavour'. Ook heb ik in Gisborne een van de grootste Marae in Nieuw Zeeland bezocht en dit keer mocht ik ook een kijkje nemen in het ontmoetingshuis. Dat was echt gaaf. Alles was prachtig versierd en er zaten zelfs nog wat oude Maori vrouwtjes een beetje te kletsen. Toen was het tijd om een slaapplaats te gaan zoeken en die had ik gevonden in de vorm van Mahia Peninsula. Een schiereiland wat vroeger een eiland was maar doordat er aardig wat zand was verplaatst is het nu deel van het vaste land. Het schiereiland is prachtig, het bestaat uit krijtrotsen en grasland en een helderblauwe zee. Uiteindelijk heb ik ergens aan de kust mijn slaapplaats gevonden tussen alle vissers en ben ik gaan slapen.

Dag 19 begon met regen en dat zou nog wel zo doorgaan de rest van de dag. Ik moest dus ontbijten in mijn auto en mijn plan was om de rest van Mahia nog te gaan onderzoeken maar dat was niet echt te doen met de regen. Gauw de Peninsula dus maar verlaten en op naar Wairoa. In Wairoa kwam het water met bakken uit de lucht vallen. Niet veel soeps dus. Trouwens, iets van drie kilometer voor Wairoa begaf een van mijn ruitenwissers het opeens. Hij vloog er zomaar vanaf. Na een kansloze missie om deze weer terug vast te tapen ben ik maar verder gereden met 1 ruitenwisser. Ging prima. Het was natuurlijk wel de ruitenwisser aan de bestuurders kant die nog werkte want anders kan het helemaal niet. In Wairoa ben ik toen op zoek gegaan naar een ruitenwisser maar het was zondag en het was pasen dus dat ging lekker niet door. Wel heb ik nog een foto van een oude vuurtoren gemaakt die helemaal van Kauri hout gemaakt schijnt te zijn. Toen mijn weg vervolgd richting Napier, de Art-Deco stad. Omdat er in Napier ooit een gigantische aardbeving is die alle gebouwen heeft verwoest; toevalligerwijs was dit net in de tijd dat Art Deco architectuur zeer populair was, zodoende zijn alle gebouwen Art Deco stijl. Het is echt super grappig, ik had de hele tijd het gevoel alsof ik over een filmset liep. Na een wandeling door de stad ben ik uiteindelijk nog bij een feest beland wat Pasen aan het vieren was en daar hadden ze gratis eten dus daar heb ik van geprofiteerd. Toen was het helaas tijd om Napier alweer te verlaten, gelukkig was Hastings niet ver daarvandaan. Hastings was ook getroffen door de aardbeving en zodoende staat het hier ook vol met Art Deco troep. Na een korte wandeling door de stad heb ik ook Hastings weer verlaten en ben ik verder gegaan naar Havelock North. Havelock North zelf is niet zo heel speciaal maar dichtbij is de Te Mata Peak. Een mengsel tussen schots hoogland en een maanlandschap. Daar ben ik dus opgereden en van het uitzicht genoten. Snel weer terug gegaan en toen moest ik op zoek naar een slaapplaats. Uiteindelijk heb ik deze gevonden ergens buiten Waipukurau. Ik was ergens beland tussen allerlei weilanden in de middle of nowhere. Tijd om te gaan slapen.

Dag 20. Vandaag zou ik naar Wellington vertrekken, mijn eindpunt wat het Noorder Eiland betreft. Eerst moest ik daar echter nog heen rijden. De dag begon rete-goed. Ten eerste bleek dat mijn brood op was dat moest dus gekocht worden. Ten tweede was het zo mistig als de pest en mijn ramen waren beslagen en uiteindelijk zag ik dus niks. Toen ik eindelijk in Waipukurau was en de supermarkt had gevonden en mijn brood had gekocht kwam ik terug bij mijn auto om tot de ontdekking te komen dat de sleutel nog in de auto was. Dus. Toen heb ik van het tankstation in de buurt een kleerhanger gekregen toen ik voor een ijzerdraad vroeg. Bleek dat het verrassend en schrikbarend eenvoudig om in mijn auto in te breken. Na al deze perrikelen besloot ik dat het tijd was voor mijn ontbijt. Nu was ik weer helemaal tot rust en kon ik vertrekken richting Wellington. Mijn eerste tussenstop was in Palmerston North, de studentenstad van Nieuw Zeeland. Dat maakte de stad echter niet heel erg bijzonder en ik ben dus maar weer gauw weg gegaan. Richting Masterton. In Masterton heb ik heerlijk gelunched en iets belachelijk meegemaakt: ik zat lekker radio te luisteren totdat het kanaal opeens wegzakte, ik dus opzoek naar een andere. Wat denk dat ik vind? Een Nederlands radioprogramma! JA! Ik werd ff niet helemaal goed. Ik weet nu dat ze de Wieringerpolder weer willen vullen met water en dat soort grappen. Ik heb toen de radio maar heel gauw uitgezet en ben verder gereden. De weg ging plotseling over in een prachtige weg door de bergen en het bos en na dit prachtige stukje weg (een deel van dit bos is Rivendell in The Lord of the Rings) kwam ik al gauw op de snelweg naar Wellington. Paniek was het eerste dat in mij opkwam, ik wist niet waar van de weg af te gaan en toen ik een afslag gekozen had kwam ik direct in de stad en kon ik nergens parkeren. Na een korte pauze en de kaart nog is goed bekeken te hebben vond ik een parkeerplaats en toen ben ik naar een internet cafe gegaan en dat was gisteren.
Toen ik trouwens klaar was met mijn verhaal moest ik in het donker in Wellington de weg naar de buitenwijken vinden. Ik had alles dus helemaal mooi uitgepland op de kaart en niks bleek waar. Ik volgde de weg en op een gegeven moment zat ik op de weg naar het vliegveld. Ook had mijn licht kuren en wilde alleen maar op groot licht springen. Etters. Uiteindelijk is alles goed gekomen en heb ik heerlijk geslapen.

Vandaag heb ik Mt Victoria bezocht in de morgen. Een uitkijk punt over Wellington. Hierna heb ik mijn auto ergens geparkeerd (hij staat er nu nog steeds!) en heb ik het Te Papa museum bezocht. Dit museum is veel te groot en na drie uur rond gelopen en alles over vulkanen, Maori, mensen, natuur, fossielen, vogels, pesten, walvissen en bomen geleerd te hebben ben ik vertrokken. Ik ben naar de parlement gebouwen gelopen wat echt bizar rare architectonische "hoogstandjes" zijn. Daarna heb ik een heerlijke lunch in het park gehad en ben ik nog naar het Film Archief van Nieuw Zeeland geweest. Daarna ben ik weer achter de computer gedoken en na iets van drie uur werk is dit het resultaat.

Ik hoop dat iedereen en alles nu weer blij is, ik ben in ieder geval blij dat het voorbij is. Al dat schrijven is niet goed voor me.
Omdat dit me zoveel tijd heeft gekost kan ik de foto's helaas pas morgen plaatsen en ik dat zal ook zeker proberen te doen.

De vriendelijke Groeten en succes met alle sneeuw.

Cheers,
Maarten