De avonturen van Maarten en zijn stalen ros

Gegroet! Hier ben ik weer. Na bijna drie weken onderweg te zijn geweest en nooit geen tijd gehad te hebben om een verhaatltje te schrijven ben ik nu in Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Hier zal ik de komende drie dagen vertoeven om dan naar het Zuider Eiland van Nieuw Zeeland te vertrekken.
Eerst zal ik jullie echter mijn wilde verhalen over het Noorder Eiland vertellen. Onderweg zijn er al slippers, een zonnebril, ruitenwissers en benzindedopjes gesneuveld; er zijn vulkanen bedwongen en alle uithoeken van het Noorder eiland zijn bezocht. Wil je weten hoe dat allemaal ging? Blijf dan vooral lezen!

Dag 1 van mijn road trip begon kalmpjes aan. Eerst ben ik samen met Kris (een jongen die ik in mijn hostel heb ontmoet en die me geholpen heeft met de aankoop van mijn auto) Mt Eden beklommen. Dat is een oude vulkaan in de buurt van Auckland waarvan je een prachtig uitzicht hebt over Auckland zelf en de omgeving. Hier hebben we het prachtige uitzicht in ons opgezogen en daarna zijn we mijn auto gaan oppikken. Ja ja, het was eindelijk zo ver; ik ging mijn eigen(!) auto door Auckland rijden. Omdat ik al een tijdje geen auto meer had gereden en Auckland iets minder vlak is dan menig Nederlandse stad/dorp sloeg de motor lekker vaak af als ik heuvels moest beklimmen. Toen was het tijd voor de zoektocht naar een parkeerplaats die na enige blokjes om gevonden was. Dit was echter zo duur dat ik gauw mijn rugzak uit het hostel heb gehaald en maar weer gelijk ben vertrokken. Op weg naar Devonport, een buitenwijk van Auckland. Daar begon de pret. Auckland is de grootste stad in Nieuw Zeeland en volgens mij wilde iedereen de stad verlaten want het was behoorlijk druk. Door deze drukte kwam ik al gelijk op het verkeerde gedeelte van de snelweg terecht waardoor ik zuid ging in plaats van noord. Toen ben ik maar van de snelweg afgegaan en bij een benzine station naar de weg gevraagd. Weer terug op de snelweg leek alles goed te gaan maar op de een of andere manier was ik uitgekomen op het gedeelte van de snelweg dat west ging. Dus weer omgekeerd en eindelijk de juiste route gevonden. Toen heb ik nog een afslag te vroeg genomen om bij Devonport te komen en moest ik weer terug. Na anderhalf uur - voor een overbrugging van iets van 20 kilometer ofzo - was ik dan eindelijk in Devonport. Wat een beproeving zeg zo op de eerste dag. In Devonport ben ik even tot rust gekomen en heb ik van het prachtige uitzicht van de North Cape genoten. Toen ben ik weer vlug in de auto gesprongen en vertrokken naar Whangarei, verder naar het noorden. Het eerste gedeelte was gewoon snelweg maar langzaam aan veranderde dit in bochtige weggetjes en uiteindelijk ging ik heuvel op, heuvel af en weer omhoog. Onderweg heb ik nog een paar tussenstops gemaakt bij wat baaitjes en toen was ik Whangarei. Zo dood als een pier. Toch heb ik hier maar een parkeerplaats gezocht en ben ik even rond gaan kijken, internet gechecked en een hostel gecrashed om mijn eten klaar te maken. Na dit alles was het terug naar mijn auto voor mijn eerste nacht slaap in dit voertuig.

Dag 2. Na een heerlijke nacht slaap heb ik rustig ontbeten en ben ik Whangarei verder gaan onderzoeken. Opeens was alles levend en zag het er allemaal best gezellig uit. Hier in het Northland zijn de Poor Knight Islands, dit schijnt de beste gelegenheid voor duiken in Nieuwe Zeeland te zijn dus deze kans heb ik met beide handen aangepakt en een duiktoertje geboekt voor morgen. Daarna nog even verder gelopen door de stad maar het kon mij niet boeien dus ben ik vertrokken naar Tutukaka, waar mijn duikboot de volgende dag zou vertrekken. Onderweg heb ik de Whangarei Falls bekeken. Hier in Nieuw Zeeland weten ze tenminste van echte watervallen, in tegenstelling tot die pisstraaltjes in Australie. Tutukaka bleek echter dichterbij te zijn dan ik dacht en om 1 uur 's middags was ik reeds gearriveerd en ontdekte ik dat er in Tutukaka niks is. Alleen een hotel, drie restaurantjes en heel veel bootjes. Daar zat ik dan. Gelukkig waren er wat strandjes in de buurt en ben ik daar maar heen gereden en daar gechilled. Toen weer terug om mijn eten klaar te maken en 's avonds bleek er nog een uitreiking van de locale viswedstrijd te zijn dus toen heb ik dat maar bekeken. Hier vangen ze tenminste echte grote vissen. Na al dit visgeweld ben ik terug naar de auto gekeerd en ben ik gaan slapen.

Dag 3. Vandaag was het dan zover, eindelijk weer duiken! Dat was een tijd geleden, ik had er helemaal weer zin in. Na een ritje van drie kwartier waren we bij de Poor Knights. Dit bleken nog best mooie eilanden te zijn ook. Maar goed, tijd om te duiken. Helaad viel de eerste duik een beetje tegen. Het zicht was niet geweldig en in plaats van allemaal koraal was hier alleen maar zeewier en zoveel vissen waren er nou ook weer niet. Misschien ben ik ook wel een beetje verwend na het Great Barrier Reef en de Yongala. Ietwat teleurgesteld heb ik toen gelunched op de boot en daarna was het tijd voor de tweede duik. Deze was stukken beter. Er waren op deze plek meer vissen en we zijn ook nog in een onderwater luchtbel geweest. Dit is een luchtbel die is ontstaan door alle duikers die in deze onderwater grot duiken. Al hun lucht gaat omhoog en uiteindelijk is de luchtbel zo groot geworden dat je er nu met een stuk of vijf duikers je hoofd er in kan steken en 7 meter onderwater zonder luchttank een tijdje kan vertoeven. Hoe gaaf is dat. Ik was weer helemaal blij. Daarna op de weg terug naar de boot hebben we nog wat roggen gezien en kwamen we terecht in een grote school met allerlei mooie vissen en hebben we ergens in midwater dat laatste minuten met de vissen rondgedobberd. Dat was het helaas al weer wat duiken betreft. Terug in Tutukaka heb ik me snel omgekleed en ben ik vertrokken naar Paihia. Dit is de place to be om de Bay of Islands te bezoeken. Dus toen ik hier aankwam heb ik gelijk een toertje geboekt om de volgende dag de eilanden te zien en ook nog dolfijnen te spotten. Klonk allemaal mooi. Die avond heb ik weer een hostel gecrashed en heb ik daar tv gekeken en gekookt. Toen was het tijd om weer naar mijn stalen ros te vertrekken en te gaan slapen.

Dag 4. Vandaag was het vroeg op om de dolfijnen te gaan begroeten. Op de boot was iedereen non-stop op zoek naar dolfijnen. Ik was zowat de enige die ook wat om me heen keek om wat eilanden te zien. Het deed me een beetje denken aan de Whitsunday eiland in Australie alleen waren die veel mooier. Uiteindelijk zagen we dan eindelijk drie dolfijnen; vader, moeder en kind. Hier hebben we het volgende uur omheen gehangen met nog 4 andere boten en wat kayakers, gekkenhuis. Na dit dolfijnen festijn zijn we verder door de Bay gevaren en hebben we nog allerlei eilanden bekeken om uiteindelijk op het mooiste eiland van allemaal gedropt te worden. Op dit eiland heb ik van een heerlijke warme Choco genoten en heb ik wat rondgekeken maar toen moest de boot al vertrekken dus was het tijd om terug te gaan naar Paihia. Omdat mijn stop-over optioneel was belandde ik op de terugweg op een veel luxer cruiseschip vol met old timers. Dat was weer is wat anders. Op de terugweg ben ik echter niet rechtstreeks naar Paihia gegaan, eerst heb ik nog een stopover in Russell. Russell is super relaxed en heeft nog allerlei oude gebouwen staan. Het leek het zuiderzee museum wel, alleen dan aan een prachtige baai met mooie stranden. Over zuiderzee museum gesproken, voor mensen die het kerkje kennen dat daar staat; in Russell staat de oudste kerk van Nieuw Zeeland en het interieur is een exacte kopie van die in het zuiderzee museum. Of andersom natuurlijk. Ik was met stomheid geslagen. Na dit verrassende voorval heb ik nog Anzac Hill beklommen, met een prachtig uitzicht over de Bay of Islands. Hierna teruggegaan en met een pontje terug gegaan naar Paihia om daar weer in de auto te stappen en een paar minuten verderop in Waitangi weer uit te stappen en historische grond te bezoeken. In Waitangi is de Treaty of Waitangi getekend, het verdrag voor een vredig samenleven van de Maori en de Engelsen. Was zeer indrukwekkend allemaal en ik voelde me wel speciaal dat ik hier zo rondliep waar iets van 120 jaar geleden alle stamhoofden van de Maori het verdrag getekend hadden. Het had wel wat. Na dit historische geweld ben ik weer terug in de auto gestapt en ben ik vertrokken naar Kerikeri. Wederom heb ik onderweg weer een waterval bekeken. Kerikeri was nog doder dan Whangarei die avond en ik heb niet veel anders gedaan dan in mijn auto zitten en de krant lezen. Het is wel een beetje een eenzaam bestaan zo alleen in m'n eigen auto rondrijden.

Dag 5. In Kerikeri heb ik 's ochtends nog wat oude gebouwen bekeken maar die konden mij niet echt boeien. Het was eindelijk tijd om is een grote afstand af te gaan leggen. Het was tijd om naar Cape Reinga te gaan, practisch het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland. De plek waar de Tasmaanse zee en de Pacific Ocean (ik weet de Nederlandse vertaling niet eens, sorry) elkaar ontmoeten. Dat klonk goed. Eerst moest er echter nog auto worden gereden. Mijn eerste stop na een tijdje was het 90 Mile Beach. Een lang strand - wat echter niet 90 mijl lang is, bij lange na niet - wat me een beetje deed denken aan Fraser Island. Het is mogelijk om hier met je auto overheen te rijden maar ik had niet echt het vertrouwen in mijn beestje - en mezelf - om dat uit te proberen. Daarna ben ik verder gereden naar mijn volgende stop, Te Kapo en haar gigantische zand duinen. Ik heb al menig zandduin mogen aanschouwen maar deze waren echt de grootste ooit. Prachtig mooi. Deze gelegenheid kon ik natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan zonder een zandbord te huren en van de duinen af te snellen. Dat was wel lachen alleen om naar boven te lopen was echt slopend elke keer. Na een uurtje dolle pret ben ik weer verder noordwaarts gegaan. Uiteindelijk heb ik een prachtige parkeerplaats vlakbij Cape Reinga gevonden en heb ik daar lekker rustig gezeten en geslapen. Het uitzicht was echt supermooi en ik wist meteen weer waarom ik met eigen vervoer aan het rond reizen was. Na een prachtige zonsondergang ben ik naar bed gegaan want morgen stond er een grote wandeling op het program.

Dag 6. Vandaag ben ik redelijk vroeg opgestaan en vroeg vertrokken naar Cape Reinga. Omdat ik nog redelijk vroeg was was ik de enige om de vuurtoren te bezoeken. Het had wel wat indrukwekkends om die twee oceanen elkaar te zien begroeten. Na hier even rondgekeken te hebben was het dan tijd voor mijn eerste beproeving als wandelaar. Een 5 uur lange wandeling naar Cape Maria van Diemen. Het eerste stukje van de wandeling ging prima maar toen was ik opeens het pad kwijt en moest ik mijn weg banen door allerlei bosjes. Alles wat ik wist was dat ik weer op het strand moest uitkomen. Uiteindelijk kwam ik op het strand; via een mooi rol van de rotsen. Na mijn wonden gelikt te hebben ben ik verder gegaan richting de Cape. Aan het einde was mijn tweede opstakel: er was een lading water tussen strand en de plek waar ik heen moest. Na een grondig overleg met mezelf had ik maar gauw besloten deze barriere te passeren voordat de vloed echt zou inslaan. Daar was ik dan aan de overkant, het water was bedwongen. Met als gevolg nat ondergoed. Tijd om verder te lopen. Het leek af en toen wel een maanlandschap. Vroeger was Cape Maria van Diemen namelijk een eiland maar door allerlei verwaaid en verschoven zand (vandaar die grote zandduinen bij Te Puka) is het nu deel van het vasteland. Alles was allemaal mooi gekleurd en de stranden zagen er prachtig uit. De weg naar Maria van Diemen bestond uit lange zand - wat langzaam aan rots begon te vormen - vlaktes en het uitzicht van de Cape was de moeite waard. Helaas was de wandeling toen nog niet afgelopen en had ik nog iets van 3 uur te gaan. Omdat ik al een tijdje geen lange wandeling meer had gemaakt had ik iets te weining water bij me en begon ik nu langzamerhand uit te drogen. Het uitzicht was nu ook minder spectaculair gezien ik door de bush liep. Uiteindelijk moest ik mijn pad vervolgen door allerlei zandduinen, een soort moeras/bos gedeelte en lange grasvlaktes (het gras was trouwens opvallend groen, had ik al een tijdje niet meer gezien in uitgedroogd Australie). Geheel uitgeput en uitgedroogd kwam ik tot de ontdekking dat ik nog een kilometer of 4 over de weg moest afleggen. Gelukkig was er een vriendelijke meneer die mij toen een lift gaf en daar was ik dan weer, terug bij mijn trouwe vriend. Omdat ik aardig wat tijd had verloren aan de oostkust van het Noorden besloot ik gelijk de North Cape te verlaten en was het een anderhalf uur lange autorit naar Ahipara waar ik maar naar een camping ben gegaan om eindelijk weer is een douche te genieten en lekker te chillen in de algemene ruimte. Ik was kapot.

Dag 7. Vandaag werd ik wakker met een aardige kater van mijn wandelavonturen dus heb ik alles rustig aangepakt. Lekker ontbeten en toen de weg weer opgezocht. Vandaag was het tijd om de grootste bomen van Nieuw Zeeland te bekijken, beter bekend als de Kauri. Voordat ik in dit bos aankwam moest ik nog met een pontje over de Hokianga rivier en heb ik vanaf een uitkijkpunt nog de riviermond bekeken. Toen was het Kauri bos tijd. Een bizar bochterige weg waar het bos bijna helemaal overheen gegroeid was. Heel mooi allemaal. De eerst Kauri die ik mocht aanschouwen was gelijk de grootste met een 62 meter hoogte. Het gaat echter niet om hoogste met deze bomen, het is hun omvang. Deze "Koning van het bos" had een stamdiameter van 5 meter. Officieel een dikke vette boom. Na de koning was het tijd voor de "Vader", de dikste boom in het bos. De route naar deze vetzak was bezaaid met allemaal "kleinere" variaties van de Kauri. Het Noordland was vroeger bezaaid met deze bomen maar nu zijn er nog maar een paar over in dit bos wat het allemaal nog een tikkeltje indrukwekkender maakte. Na deze rondwandeling heb ik mijn weg vervolgd over de bochterige, volbegroeide weg en heb ik nog een lookout bezocht. Tijd om een slaapplaats te zoeken en uiteindelijk kwam ik uit ergens 60 km ten noorden van Auckland aan de zee. Op deze parkeerplaats stond ook nog een andere jongen en we hebben de hele avond een beetje gepraat over Nieuw Zeeland en andere dingen.

Dag 8. Dit was de naarste dag zover. Mijn idee was om van mijn slaapplaats in een keer door te rijden naar Rotorua, ergens in het midden van het noordereiland. Door dit nare idee belandde ik zowat de hele dag op de weg. In eerste instantie was alles prima. Auckland heb ik zonder enig probleem gepasseerd. Alles leek goed te gaan maar toen moest ik tanken. Ik denk dat ik helemaal in trance van het rijden was en na het tanken ben ik daardoor vergeten de dop terug op de tank te doen. Ik ben dus gewoon weg gereden met de dop nog op het dak van de auto en klepje open. Gelukkig kwam ik hier achter toen ik 100 km verderop was, in Hamilton. In Hamilton was ik er helemaal klaar mee, alles ging mis. De weg de stad in was veel te druk en ik was niet meer helemaal scherp, wat voor wat delicate momentjes zorgde. Toen kwam ik er dus achter dat ik mijn benzinedopje kwijt was en dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik heb alles van me afgegooid en lekker gelunched in het park en onderwijl alles op een rijtje gezet. Na deze welverdiende rust heb ik een nieuw benzinedopje gekocht, wat verrassend eenvoudig was, en ben ik verder gereden naar Rotorua. Rotorua is de stad die naar rotte eieren stinkt. Dit komt omdat het in het midden van een thermisch/vulkanish actief gedeelte van Nieuw Zeeland is. Het park in de stad zit vol met heetwater meertjes, warm water bronnen en borrelend modder. Dit ging ik echter morgen pas onderzoeken. Nu was ik aan het bijkomen van mijn reis en aan het rond lopen door het centrum van de stad. Tot mijn grote verrassing liep ik toen Kris tegen het lijf en hebben we bijgepraat over al onze avonturen. Tijdens dat we aan het praten waren liepen er nog twee andere jongens langs die ik Paihia had ontmoet. Wat een gezelligheid plotseling. Toen Kris vertrok ben ik met de andere jongens (James en Jamie) naar de supermarkt gegaan en hebben we inkopen gedaan voor wat avondeten. Na dit klaargemaakt te hebben heb ik mijn auto strategisch geparkeerd zodat ik die avond wat biertjes kon drinken en mijn auto daarna dus niet meer hoefde te verplaatsen om erin te gaan slapen. Zoals ik al zei ben ik toen wat biertjes met de jongens gaan drinken en ben ik om een christelijke tijd naar bed gegaan.

Dag 9 ben ik begonnen met een heerlijk ontbijt aan Lake Rotorua. Nu was het tijd om die warm water bronnen en al die ongein is te gaan onderzoeken. Via een route uit de Lonely Planet ben ik eerst nog bij een soort Maori dorpje beland ergens een het meer. Dit bestond uit een Maori ontmoetings huis, een kerkje met een mengeling van Maori en christelijk interieur en nog wat andere gebouwen. Was echt supergaaf om te zien, vooral het kerkje was zeer indrukwekkend. Thermische meertjes en bronnen stonden nu op het program. Eerst kwam ik langs het grootste meer wat helemaal stond te stomen en de geur was lekker pittig hier. Daarna kwam ik nog langs allerlei kleinere bronnetjes en overal kon ik de modder horen borrelen. Echt lachen. Het leek soms wel of ik op een of andere mysterieuze planeet was beland. Na al deze stomende praktijken was ik helemaal in de stemming en wilde ik de gijsers die daar in de buurt waren ook wel bekijken. Toen ik daar aankwam bleek de intree echter 50 dollar te zijn, dat zat er dus niet in. Belachelijk. Als alternatief besloot ik toen iets verderop Rainbow Mountain te beklimmen. Een makkelijke anderhalf uur lange wandeling naar de de hoogste top in de buurt voor een mooi uitzicht. Voordat ik bij de top kwam kwam ik eerst nog langs wat helblauwe meertjes. Op de top was een klein kantoortje wat bemand was door 1 persoon. Hij bleek op firewatch te zijn. Omdat dit het hoogste punt in de buurt was moest hij hier op de uitkijk zitten om te zien of er bosbranden aan de gang waren. Na een kort praatje raadde hij me aan om aan de voet van de berg naar een heet water riviertje te gaan om de spieren even wat rust te geven en lekker te relaxen. Om bij de bron te komen moest ik eerst echter een belachelijk hobbelige grindweg bedwingen maar toen ik er eindelijk was heb ik gelijk mijn zwembroek aangetrokken en ben ik in het water gesprongen. Het water was verrassend warm, het leek wel of ik in een stomend bad stapte. Na de spieren heerlijk wat rust te hebben gegeven ben ik terug naar de auto gegaan en ben ik vertrokken naar Waitomo. In Waitomo hebben ze allemaal ondergrondse grotten met lichtgevende wormpjes erin. Dat moest onderzocht worden dus toen ik in Waitomo aankwam heb ik gelijk een "Black Water Rafting" trip geboekt voor morgen. Helaas moest ik toen ik uit de auto stapte tot de ontdekking komen dat ik mijn slippers bij de warm water rivier had achter gelaten. Stom, stom, stom. Sindsdien ga ik blootvoets door het leven en het bevalt me prima. Gelukkig waren James en Jamie ook in Waitomo aangekomen en heb ik de avond met hun en andere mensen van hun bus kunnen spenderen.

Dag 10. De dag om de grotten van Waitomo te bedwingen. Na mij in een belachelijk mengsel van wetsuit, helm, een soort van laarzen en een raar zwembroekding gehezen te hebben was het tijd op richting grotten te vertrekken. Ik zag er echt uit als een clown. Belachelijk. Oke, Black Water Rafting houdt zoveel in als op de binnenband van een oude tractorband of iets dergelijks rond te drijven door de grotten. Het eerste gedeelte moesten we echter klimmen en klauteren. Daarna moesten we onszelf in het water werpen en was het tijd om rond te dobberen door de pikdonkere grotten. Overal in de grotten zaten lichtwormpjes dus als je in het donker ronddobberde leek het wel op een sterrenhemel. Echt supergaaf. Natuurlijk was het niet de hele tijd donker, we hadden lampjes op onze helmen, maar op het eind moesten we onze weg naar de uitgang vinden in het donker dat was echt lachen. Mooi tegen alles en iedereen op te botsen. Na deze supergave belevenis was het tijd voor een heerlijke warme douche - het water in de grot was echt stervenskoud - en een kop soep. Omdat ik echter nog steeds een soort van in tijdnood was ben ik toen gelijk vertrokken naar New Plymouth. New Plymouth is de grootste stad in de buurt van Mt Taranaki. Mt Taranaki is 2512 meter hoog en het leek mij wel een leuk idee om die gaan te beklimmen. Eerst had ik echter natuurlijk wel informatie over het een en ander nodig en heb ik informatie centrum leeggeroofd en in ruil daarvoor mijn zonnebril daar achtergelaten, sukkel. Ik was ietwat moe en verward maar na alles op een rijtje te hebben gezet en inkopen te hebben gedaan - ja, ik heb geleerd van mijn Cape Maria van Dieman fiasco - ben ik vertrokken naar Mt Taranaki. Deze vulkaan is de enige in de omgeving en dat maakt dat het nationaal park eromheen ietwat raar gevormd is maar het uitzicht schijnt adembenemd te zijn. Na een bochterige rit naar de parkeerplaats ergens op de berg heb ik mijn spulletjes gepakt en ben ik vroeg naar bed gegaan om tip top in orde te zijn voor mijn iets van 8 uur lange retour klim naar de top.

Dag 11 ben ik vroeg begonnen. Om 7 uur heb ik mijn autobed verlaten en heb ik een goed stevig ontbijt naar binnen gewerkt. Na de laatste informatie over het weer in mij opgenomen en mijn plannen achter gelaten te hebben bij het infocentrum ben ik rond de klok van 8.15 beginnen aan mijn klim. Het eerste gedeelte was allemaal makkelijk. Eerst een stuk door het bos maar al gauw kwam ik boven de boomlijn uit en kon van het uitzicht gaan genieten. Na anderhalf uur klimmen kwam ik bij een hut, het keerpunt in de wandeling. Van hier af aan was het niet meer langzaam aan stijgen over een gebaand pad. Nee, vanaf hier was het puur recht omhoog lopen. Eerst nog over een stel traptreden maar de laatste anderhalf, twee uur was het puin trappen en over rotsen klauteren wat de klok sloeg. Uiteindelijk was ik dan bij de krater. Hier lag nog sneeuw en het werd ook kouder. Na een kleine ontdekkingsreis door de krater ben ik verder omhoog geklommen naar de top van de berg. Het uitzicht was fantastisch. Ik kon de zee zien, het Tongariro gebergte (later volgt hier nog meer over) en alles daar tussenin. Helaas was er in de loop van de dag een wolk ontstaan en die blokkeerde een gedeelte van het uitzicht. Na mijn lunch hier te hebben genoten was het tijd om terug te gaan. De afdaling was niks anders dan naar. Het gedeelte waar de afdaling was was in de wolk gehuld en omdat het vol lag met puin was ik een soort van naar beneden aan het rennen. Zeer a-relaxed voor de knieen. Het ging wel snel, dat moet gezegd worden. Na het puin te hebben overwonnen was het tijd voor het makkelijkere gedeelte. Dit duurde echter langer dan verwacht en op het end was ik er helemaal klaar mee want er kwam echt geen eind aan. Uiteindelijk ben ik helemaal heel terug gekomen en heb ik op de parkeerplaats een heerlijke koud Coca Cola gedronken en mijn spieren een beetje los gelopen. Veel tijd voor rust was er echter niet. Er moest verder gereisd worden. Mt Taranaki heb ik toen gelaten voor wat het was en ik ben vertrokken naar de Surf Highway. Dit is de snel weg die rond Mt Taranaki heen gaat langs de kust. Het schijnt hier goed surfen te zijn. Na bij een strandje wat surfers te hebben bekeken ben ik verder vertrokken naar een rustiger plekje en heb ik mijn eten klaargemaakt, de zonsondergang bekeken en ben ik gaan slapen.

Zoals jullie waarschijnlijk al gemerkt hebben wordt mijn verhaal een beetje lang. Ik laat het hier even bij voor nu maar ik zal proberen morgen of de dag daarna de rest te schrijven. Nu moet ik echt wat eten en een slaapplaats hier in de grote stad vinden. Foto's komen ook morgen of overmorgen.

Cheers,
Maarten