Hee! Ho! Hallo!

Hoi. Zoals sommigen van jullie al weten ben ik op het moment in Nieuw Zeeland. Ja, ja. Ik heb Australie en Melbourne eindelijk verlaten om het Land der Kiwi's te gaan ontdekken. Eerst heb ik echter nog lekker vertoefd in St Kilda. Sorry trouwens, ik had niet door dat mijn vorige bericht al zo lang geleden was.
Het grootste gedeelte van de tijd heb ik dus eerst nog in Melbourne gespendeerd. Deze periode bestond vooral uit geld spenderen en chillen. Wat volgens mij een redelijke goede bezigheid is, ware het niet dat het geld op een gegeven moment op raakt en er weer gewerkt moet worden. Werk; dit keer geen rare fratsen in een of ander kantoor, het was tijd - zoals Maria al zei - voor echt mannenwerk. Via het hostel had ik een baantje op de kop getikt waarbij ik ingepakte meubelen uit een container moest sjouwen en in de opslagplaats moest plaatsen. Goed, makkelijk werk waarbij het puur aankwam op mijn armspieren en conditie. Helaas was dit al het werk wat ik kon vinden voor zo lang. In principe ben ik nu dus weer platzak maar er is nog een kleine back up uit Nederlands bankland dus ik kan nog rondreizen in Nieuw Zeeland en daarna moet ik weer aan de bak als ik terug naar Perth, Australie vlieg. Voordat ik echter naar Nieuw Zeeland vertrok had ik eerst nog de Great Ocean Road (GOR) voor mij liggen. De weg der wegen, een van de mooiste routes in Australie.
Daar ging ik dan. Samen met Simon en zijn vertrouwde busje. We hadden vier dagen ingepland voor onze roadtrip, al gauw kwamen we er achter dat dat veels te veel tijd was, want na dag 1 waren we al halverwege. Tot overmaat van ramp werd Simon ook nog eens extreem verkouden en ziekerig, dit beloofde wat te worden. De eerste dag bestond vooral uit autorijden. Voordat de GOR daadwerkelijk begon hebben we nog even rondgehangen in Torquay en Bells Beach, beide twee surf mekka's voor de professionele surfer. Wij waren van plan om ook ons geluk op surf front nog even te beproeven maar de golven waren bar slecht en het was veels te koud. Zowel Simon als ik waren ook ietwat brak van de avond daarvoor en konden niet echt geboeid zijn met wat er allemaal om ons heen aan de hand was dus we hadden aardig wat gemist toen we halverwege waren. Wat we wel gezien hadden waren wat strandjes, de mooie weg langs de kust, een of ander watervalletje en het kleine plaatsje Apollo Bay. Alles leuk en aardig maar dit was niet echt wat we verwacht hadden. Het bekendste en mooiste stuk van de weg moest echter nog komen dus de volgende dag hadden we aardig wat tussenstops en hoogtepunten in het verschiet. Na een plekje ergens van de weg af over een zandweg tussen allemaal vissers gevonden te hebben om de nacht te spenderen hebben we onszelf in bed gegooid en zijn we in een diepe slaap gevallen.
Dag 2. Het weer was nog steeds niet bijster goed maar gelukkig was het minder koud en was het droog, we konden op stap. Ook hadden we ons voorgenomen om van nu af aan bij elk uitzichtpunt te gaan stoppen omdat we dat een beetje achterwege hadden gelaten gisteren. Als eerste kwamen we bij de Gibson Steps, een stel, uit de rots gehakte, traptreden die naar een strandje leiden waar een van de eerste wonderen van de GOR te zien is. Ik weet niet of het een van de Twelve Apostles was maar het leek er wel verdacht veel op. Na dit hoogstandje van moeder natuur stond ons iets nog veel mooiers te wachten: The Twelve Apostles. Het stokpaardje van de GOR. Een stel rotsen die uit het water steken klinkt niet zo speciaal maar eenmaal aangekomen was het toch wel de moeite waard en op een gegeven moment kwam de zon zelfs nog even door. Dat was helemaal mooi. Hierna kwamen we bij de Loch Ard gorge, een veel onbekender deel van de GOR maar daarom niet minder mooi. Ik vond het zelfs indrukwekkender dan de Twelve Apostles. Eerst was er een stel rotsbogen, ook was er nog iets strandachtigs en later kwamen we nog langs Elephand Rock en andere prachtige rotspartijen in het water. Zeker de moeite waard. Vervolgens was het even rijden geblazen to we bij Port Campbell aankwamen, een klein plaatsje waar bijster weinig te beleven is. Hier hebben we even een tussenstop en lunch gehouden, daarna zijn we weer verder vertrokken en bij een zeker uitzichtspunt gestopt waarvan we dachten dat het over iets speciaals uitzicht zou hebben. Dit was echter een uitzichtspunt over Port Campbell, niet heel bijzonder dus. Gelijk daarna zijn we dus maar gauw verder gereden naar The Arch. Wederom een rotsboog, minder indrukwekkend dan de rest maar nog steeds was het mooi om te zien. Ik was helemaal in mijn element maar helaas waren we toen al bijna aan het einde van de GOR. Alleen de London Bridge en The Grotto lagen nog voor ons in het verschiet. De London Bridge was wel weer indrukwekkend, hij was veel groter dan ik dacht en het was gewoon mooi om te zien. The Grotto was niet heel speciaal. Nu was het dus tijd om onze reis 180 graden te draaien en terug richting Melbourne te vertrekken, helaas. Omdat we nog wat tijd overhadden op onze terugweg naar dezelfde campeerplaats waar we de dag daarvoor ook al vertoeft hadden besloten we naar Moonlight Head te gaan. Hierover staat niets in de reisgidsen beschreven en daar is ook een goede reden voor. Na een half uur lange rit over hobbelige zandwegen en ander gespuis kwamen we aan bij Wreck Beach. Dachten we. Eerst moesten echter nog 345 traptreden bedwongen worden en toen we uiteindelijk op Wreck Beach aankwamen was er geen Wreck te zien. Etters. Met een gebroken moraal zijn we toen terug naar de auto gelopen en zijn we maar gauw naar de campeerplaats gegaan en gaan slapen.
Dag 3. Dit was de dag waarop we de tijd moesten doden omdat we nog 2 dagen te gaan hadden en we al halverwege op de terugweg waren. Dit is ons aardig gelukt. Eerst zijn we naar Cape Otway gegaan waar een heel vuurtoren gebeuren aan de hand is en daar hebben we wat tijd rondgebracht. Daarna zijn we naar Lorne gegaan, een dorpje dat we op de heenweg hadden overgeslagen. Het was hier zeer relaxed en overal waren er surfers die de golven even een poepie lieten ruiken. We hebben hier bijna de hele middag rondgehangen en naar surfers gekeken, heel rustgevend. Op een gegeven moment zijn we toen naar Teddy's Lookout gereden en hebben van wat uitzicht genoten en verderop dezelfde weg waren de Erskine Falls, wederom een waterval. Deze was echter de moeite waard. Na deze laatste culturele stuiptrekkingen zijn we terug naar Lorne gegaan voor wat eten en hebben toen onze weg vervolgd naar onze slaapplaats. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. We hebben iets van een uur rondgereden over allerlei zandwegen en andere hobbelpaden op zoek naar de campeerplek. We hebben bijna nog wat kangoeroes aangereden en toen we eindelijk op de campeerplaats aankwamen waren daar ook nog is een stuk of 7 kangoeroes. Allemaal heel leuk dus. Toen vielen we in slaap.
Dag 4. Na een bar koude nacht slaap hebben we onze interessante overnachtingsplaats verlaten en hebben we in Anglesea nog even een vuurtoren bekeken. We wilden echter allebei naar huis en zijn toen rechtstreeks naar Melbourne gereden. Eindelijk weer in de warmte van de stad en gelijk ben ik toen weer op party-modus over gesprongen.
Omdat het mijn laatste week in Melbourne was hebben we aardig wat avonden een feestje gebouwd. Ook ben ik nog naar mijn oude werkgever gegaan omdat ze me verdomme niet betaald hadden voor een gedeelte van mijn uren! Daar was Maarten aardig pissig over. Ik ben nu nog steeds in afwachting maar ik ga er vanuit dat het goed komt. De rest van de dagen waren volgepland met regelen, regelen, regelen voor Nieuw Zeeland. De laatste avond in Melbourne besloten we nog naar een Australian Rules Football game te gaan. Een soort mengsel tussen rugby en voetbal, erg interessant en eigenlijk ook best spannend. Na deze match zijn we teruggesneld naar het hostel en heb ik veels te veel gedronken (sorry). Gelukkig heeft de jongen van receptie mij de volgende morgen op tijd gewekt zodat ik op tijd was om de bus naar het vliegveld te pakken en daar uiteindelijk een halve dag te spenderen. Mijn vliegtuig had vertraging, ik was moe en ik wilde niet weg uit Melbourne. Uiteindelijk is alles toch nog goed gekomen en nu ben ik in Nieuw Zeeland.
Nieuw Zeeland, waar de Burger King weer Burger King heet en het bier weer in de supermarkt verkocht wordt. Ik ben aangekomen in Auckland en heb hier de eerste dag een beetje rondegehangen en de stad verkend. Daarna ben ik gister en vandaag op zoek geweest naar een automobiel om mijn reis door Nieuw Zeeland een beetje persoonlijk te maken. Gisteren ging niet echt van een leien dakje maar vandaag heb ik een auto gekocht. Wat dacht je daarvan! Maarten die een auto koopt, het moet niet veel gekker worden. Het is een Mitsubishi Magna station wagon en hij is nu in de garage om alles rijklaar te maken. Na mijn auto in de garage te hebben achtergelaten ben ik nog naar het Auckland Museum gegaan en daar de rest van de dag doorgebracht tussen Maori kunst en de geschiedenis van de wereld. Morgen ga ik dan dus Auckland alweer verlaten en ga ik op naar de sterren en daar voorbij.
Dat was het alweer. Uit met de pret, op naar bed.

Cheers,
Maarten.