Werk en andere perrikelen

Hee hallo! Nou daar is weer een nieuw verhaaltje. Zoals jullie weten had ik een baantje, ja had. Ik heb het welgeteld 2.5 week volgehouden tot mijn ontslag mij begroette. Wil je weten hoe dat ging, blijf dan lezen..
Voordat ik ging werken ben ik eerst nog een dagje naar het Australian Open geweest. Omdat het echter al de tweede week in het toernooi was was er niks interessants meer te zien op de buitenbanen, behalve wat oude legendes die een showwedstrijdje speelden. Zo heb ik Pat Cash, Woodforde en Woodbridge, Villas en Mats Willander gezien. O ja, ik heb ook nog James Blake zien spelen maar dat was een saaie wedstrijd dus toen ben ik Federer op het grote scherm gaan bekijken.
Oke, tijd voor werk. De eerste week werk was training. Veel informatie over de zaak waar ik voor werkte, wat te doen als iemand niet geinteresserd is en dat soort dingen. Kortom, lekker niks doen en betaald krijgen. Mijn baantje hield zoveel in als electriciteit verkopen voor Victoria Electricity. Klinkt allemaal leuk en aardig maar er komt nog heel wat bij kijken. Ten eerste moest ik een salespitch schrijven om mensen over te halen te switchen naar Victoria Electricity. Dat was zeg maar mijn missie in de vier dagen training. Uiteindelijk is me dat gelukt en de volgende week ging het echte werk dan van start.
Ware het niet dat het zaterdag eerst nog Australia Day was, de dag dat Australie is ontdekt of zoiets speciaals. Dat beloofde dus een groot feest te worden. Ik had zoiets in gedachte als Koninginnedag in Amsterdam. Een gekkenhuis met overal live muziek en allemaal mensen in de nationale kleuren. Niet dus. Het was meer een soort familiedag met allemaal kraampjes en rommelmarktjes in het park. Daar hebben we even rondgelopen maar dat was werkelijk zo saai dat we besloten naar Tripje J's hottest one hundred te gaan. De countdown van de coolste honderd platen van afgelopen jaar, volgens jong Australie. Wij dachten dat er live bands zouden spelen en honderden mensen het hele circus zouden aanschouwen. Niet dus. De plek waar het was was ergens een half uur lopen buiten de stad en er waren iets van vijftig mensen. Ook was er geen live muziek maar de platen werden gewoon afgespeeld. Wat wij niet helemaal begrepen hadden was dat de liveshow met de DJ's enzo in Sydney was, helaas. Toch hebben we daar nog een tijdje rondgehangen omdat er in de stad toch ook niet veel anders te doen was. Nadat de nummer 1 bekend was gemaakt hebben we onszelf terug naar de stad verplaatst om nog met wat andere mensen die we kennen van Bowen een biertje te drinken. Uiteindelijk hebben we hier de hele avond gezeten en rond een uurtje of negen was er ook nog vuurwerk! Die Australiers houden duidelijk van vuurwerk. Sinds Oud en Nieuw is al het vuurwerk echter niet meer interessant genoeg. Pindakaas.
Nou ja, terug naar het werk. Niet op maandag want dat was een nationale vrij dag voor Australie. Dinsdag. Lekker om 10 uur beginnen en de hele dag mensen bellen. Mijn eerste dag begon ik nog vol goede moed maar in de loop van de dag was de moed mij al in de schoenen gezonken. Wat blijkt, de mensen in Victoria worden al 4 of 5 jaar lang doodgegooid met telefoontjes of ze willen switchen. Echt geiteresseerd zijn ze dus niet meer.
Een dagje telefoneren op kantoor gaat als volgt: De helft van de mensen neemt niet op. De helft van de rest wil niet eens naar je luisteren. De andere helft kan geen engels en uiteindelijk aan het eind van de dag heb je misschien 10 mensen zo ver gekregen om naar je te luisteren maar zijn allemaal niet geinteresseerd of ze zijn net geswitched naar een andere maatschappij.
In de loop van de week heb ik dus duidelijk geen electriciteit kunnen verkopen en was ik ook niet echt gemotiveerd. Aan het eind van de week kreeg ik dan ook nog is het bericht dat ik de volgende week halve dagen zou gaan werken omdat ik niks verkocht. Etters.
Wat trouwens wel supercool was, ik ben op donderdag die week naar een concert van LCD Soundsystem geweest. Een echt knalconcert waar ik in de barre dagen van werk echt even behoefte aan had. Helaas moest ik de volgende dag alweer werken.
De volgende week heb ik het nog geprobeerd maar op woensdag was het dan zover, mijn ontslag was een feit. Yes! Eindelijk weer vrij. Doen wat ik wil en uitslapen en geen mensen meer irriteren. Life's good again. Helaas moet ik nu wel weer op zoek naar een ander baantje want geld is nog steeds schaars. Ik dacht trouwens een baantje te hebben, gelijk na de dag dat ik ontslagen was. Als een cateraar op een of ander festival, $12 cash in hand voor vier dagen. Klonk goed. Helaas hadden ze mij op die dag niet nodig en de volgende dagen ook niet. Wat bleek, het festival was een of andere kamasutra beurs met allerlei burlesque shows en sexshop stands en dat soort grappen. Omdat ik het baantje niet kreeg maar wel al het terrein op was kon ik dus even lekker rondneuzen. Ik heb nooit zoveel rare dingen/mensen/werktuigen bij elkaar gezien.
Wat trouwens ook nog gebeurd is afgelopen week is het volgende: een of andere dronken malloot die normaliter niet eens in mijn kamer hoort dacht dat het een goed idee was om over mijn spullen te pissen. Nou ja, half. Mijn backpack stond in de hoek van de kamer en meneer dacht dat de WC daar was of iets in die richting en heeft toen zijn blaas geleegd, half in de hoek van de kamer, half op mijn rugzak. Lekker smerig dus. Gelukkig heb ik het schoon kunnen krijgen allen is mijn SAS Survival Guide officeel naar de noppen.
Als laatste was er afgelopen zondag nog het St Kilda Festival. Hier had ik niet zulke grote verwachtingen van maar de straten waren helemaal vol. Overal waren mensen, een kermis, live muziek, toffe standjes en de plaatselijke X-games. Super te cool gek gaaf dus. Ik heb wakeboarders op het vaste land gezien, extreme motorbiking en veel live muziek. Dit was echt supergaaf en het voelde net als Koninginnedag. Ik was weer helemaal gelukkig.
Zo, dat was het alweer. Meer zit er niet in. Ik ga komende dagen nog naar wat werk zoeken maar dat is alles. En dan ga ik nog de Great Ocean Road doen en daarna is het Nieuw-Zeeland tijd! Whoohoo! Khebber zin in.

Cheers,
Maarten.