De outback is veels te gaaf

Hie ha hallo allemaal! Daar ben ik weer. Na mijn lange tocht door de outback ben ik terug in de bewoonde wereld en kan ik weer bij een computer om een prachtig verhaaltje voor jullie te schrijven. En natuurlijk zal ik een paar foto's bijvoegen.
Dag 1.
Mijn vertrek uit Adelaide was om 6.30 in de ochtend en nadat we iedereen (5 mensen, mij incluis) hadden opgepikt hebben we Adelaide verlaten om onze eerste tussenstop in Port Wakefield te houden. Onze tourguide (Ben) had een trainee (Wayne) bij zich dus hadden we twee mensen vol kennis en sterke verhalen. De eerste dag was vooral veel rijden over de geasfalteerde weg omdat we zo snel mogelijk uit de bewoonde wereld moesten komen. Het eerste Desolate stadje dat we zijn tegengekomen was Port Germein waar echt geen hond op straat liep. Vervolgens hebben we de kust verlaten en zijn we meer landinwaarts gegaan naar de Flinders Ranges. De Flinders Ranges zijn zo'n beetje de oudste Ranges van Australie zo niet van heel de wereld. In de Flinders Ranges zijn Aboriginals actief geweest - en ze zijn nog steeds actief - en we hebben echte Aboriginal rotstekeningen gezien. Na dit avontuur was het tijd voor onze eerste nacht. Allemaal in onze swag (zie Kangaroo Island) rond het kampvuur slapen. We hebben toen een vluchtig bezoekje gehad van een vos.
Dag 2.
's Ochtends werden wij gewekt door de zonsopgang en door de emoe's die om ons kamp heen liepen. Vervolgens zijn we naar het Wilpena Pound gegaan (nog steeds in de Flinders Ranges). Het Wilpena Pound is een rotsformatie in de vorm van een cirkel dat vroeger net zo hoog was als de Himalaya maar door alle erosie nu nog maar enkele honderden meters hoog is. Na al deze prachtige landschappen hebben we een tijdje in de auto moeten zitten om ons eerste contact met Aboriginals te bewerkstelligen. We hebben de nacht doorgebracht bij een Aboriginal Community genaamd Iga Warta. Dit was heel anders dan ik verwachtte, de Aboriginals zijn niet in de traditionele kleding gekleed maar ze hebben gewoon westerse kleren aan. Ook praten ze redelijk engels en er is weinig terug te vinden van hun traditionele afkomst. Gelukkig was er de man die deze community heeft opgezet die ons verhalen kwam vertellen over het geloof van de Aboriginals en hoe zij over bepaalde dingen denken. We hebben een echte Aboriginals brood gegeten en we hebben naar een paar mooie liedjes van onze grote vriend (Terry) mogen luisteren. Op deze was er ook een totale maansverduistering dus heeft Terry ons een verhaal verteld over hoe de maan ontstaan is en wat hun verklaring voor de maansverduistering is. Later op de avond moesten we zelf ook mee doen met het liedje/dansje genaamd Oh My Walla. Dit was echt supergaaf. Nadat Terry het kamp had verlaten hebben we nog met een paar andere Aboriginals om het kampvuur gezeten. Eentje van hun kon supergoed gitaar spelen en heeft allerlei liedjes voor ons gespeeld, van een zelf gemaakt liedje over de Flinders Ranges tot The Beatles. Dit was heel gaaf, het was alleen heel sneu om te zien dat onze vrienden niets anders te doen hebben dan zuipen rond het kampvuur. Wat de Westerse wereld allemaal wel niet aan kan richten. Na al dit gemuziek rond het kampvuur hebben we onze swags weer te voorschijn gehaald en zijn we rond het kampvuur in slaap gevallen.
Dag 3.
Wederom werden wij gewekt door de zonsopgang. Na een lekker ontbijt hadden wij een Aboriginalese ceremonie met oker op het programma staan. Onze vriend Terry kwam ons ophalen met een busje om ons naar een paar okervelden te brengen waar onze gezichten met allerlei kleuren oker beschilderd werden. Hier heeft Terry ons nog wat meer geleerd over de ceremonies van Aboriginals. Na deze ceremonie hebben we Terry hartelijk bedankt voor zijn wijze lessen en hebben we een douche gepakt. Toen zijn we verder gegaan naar Marree, het oude eindpunt van de Ghan railway. Hier hebben heerlijk gelunched en daarna zijn we verder op weg gegaan naar Williams Creek, een stadje met een populatie van 6 mensen. Op onze weg zijn we nog langs Lake Eyre gekomen, het grootste zoutmeer van Australie. Ook hebben we nog even in een warmwater bron van 1 bij 1 gezeten. In Williams Creek hebben we ons kamp even buiten het dorpje opgezet en zijn we 's avonds naar het plaatselijke cafe gegaan. Hier zaten overal visitekaartjes op de muur geniet en allerlei persoonlijke dingetjes, dus heb ik ook maar mijn visitie kaartje achter gelaten. Hoe gaaf is dat. Uiteindelijk zijn we weer met z'n allen rond het kampvuur in onze swag in slaap gevallen.
Dag 4.
Wederom was de zonsopkomst onze wekker en hebben we Williams Creek in de vroege morgen verlaten om op weg te gaan naar Coober Pedy, de Opal hoofdstad van de wereld. In de middag hebben we in Coober Pedy in een ondergrondse ruimte gelunched. Men leeft in Coober Pedy voornamelijk onder de grond omdat het boven de grond veels te warm is om te wonen. Na deze heerlijke lunch heb ik van het moment en de resterende tijd gebruik gemaakt om even een uiltje te knappen in een van de bedden die in de ondergrondse ruimte stond. Helaas hadden we na een uur heerlijke slaap een rondleiding door een ondergrondse woning en een stukje mijn. Dit was echt gaaf om te zien. De mensen in Coober Pedy zijn gek, ze zijn allemaal dol van de opal die er te vinden is. Alleen wil het feit dat je niet zomaar mag gaan mijnen in Coober Pedy, het is echter wel toegestaan om je huis uit te breiden en omdat de huizen ondergronds zijn zijn ze op deze manier stiekem aan het mijnen. Er zijn zelfs huizen met 40 kamers, een squash ruimte, een zwembad of een tennisbaan. Na deze rondleiding door de opal mijnen hebben we Coober Pedy verlaten en zijn we richting de Painted Desert gereden. Onderweg kwamen langs de Moon Plains, een totale kale vlakte met zand en kleine rotsen; the middle of nowhere. Ergens op deze weg hebben we naar een prachtige zonsondergang gekeken en hebben we onze weg vervolgd richting een mooi kampeerplekje in de buurt van de Painted Desert. Hier hebben wij een kampvuur opgebouwd en gingen we vroeg naar bed, want de volgende morgen moesten we vroeg op om de zonsopkomst over de Painted Desert te kunnen zien. Moeder Natuur had echter een sterke wind in petto waardoor in slaap vallen nog een aardige opgave werd.
Dag 5.
Deze ochtend ging voor de verandering is een echte wekker, om 5.30 wel te verstaan. Na al het zand van afgelopen nacht uit onze ogen, mond, neus en oren te hebben gehaald zijn we in de auto gestapt voor een kort ritje naar een uitkijk punt over de Painted Desert. Hier hebben we de zon zien opkomen en hebben we ons ontbijt gennutigd. De Painted Desert is prachtig bij zonsopkomst, alle verschillende kleuren in de rotsen zijn geweldig om te zien. De wind was alleen knallend hard aan het waaien en zonder zon is dat pittig koud. Na de zonsopgang zijn we een stukje verderop gereden voor een kleine wandeling over wat Painted Desert grondgebied. Hierna zijn we wederom in de auto gestapt om naar Oodnadatta te rijden, een vrij groot Aboriginal dorpje ook weer aan de oude Ghan railway. Alles in dit dorpje wordt gerunt door aboriginals behalve de kroeg en supermarkt (The Pink Roadhous genaamd, omdat alles roze is in en om dit huis), dat wordt door de blank medemens geregeld. In Oodnadatta hebben we gelunched en daarna hebben we een aboriginal school bezocht. Eigenlijk was dit niet zo veel anders dan elke andere "gewone" school. Het enige verschil was dat er alleen maar aboriginals op deze school zaten. Het was gaaf om te zien. Na deze belevenis gingen we over naar de andere, het plaatselijke spoorwegmuseum. Hier waren veel verhalen te lezen over hoe het vroegere treinstation gerund werd en over de natuur om Oodnadatta heen. Dalhousie Springs was het volgende punt op de agenda. Dit is een grote warmwaterbron - ongeveer 1 voetbalveld groot - en het is iets van 37 graden warm, hier hebben we na een paar dagen stoffigheid even heerlijk stoom af kunnen blazen. Na dit heerlijke warme bad hebben we in een tent moeten slapen omdat de plaatselijke mosquito's nogal actief waren.
Dag 6.
Vadaag wederom vroeg op om de zonsopkomst te kunnen zien, dit keer genietend van een heerlijke warm water bron die in de vroege ochtend nog stoom afblies omdat hij warmer was dan de omringende lucht. Deze heerlijke manier van wakker worden was een goede start voor de rest van de dag, een dag met veel auto rijden. Eerst kwamen we in Mount Dare, een kroeg en tankstation met een verbijsterende populatie van 3 mensen. Dat is niet niks. Hier hebben we getankt en een heerlijk ijsje gegeten om vervolgens de grens van South Australia naar Northern Territory te passeren en in een ander aboriginal dorpje, Finke, te belanden. In dit dorpje mag, in tegenstelling tot Oodnadatta, geen alcohol gedronken worden en ze zijn er ook niet helemaal weg van als je foto's neemt, dat heb ik dus maar niet gedaan. Helaas was de plaatselijke winkel gesloten en waren er weinig mensen op de been, alleen een stel kinderen. Na Finke zijn we op weg gegaan naar een plaats om te overnacht maar niet voordat we naar het geografische centrum van Australie waren gereden over een echt 4WD parcours, dat was echt veels te gaaf. De nacht hebben we doorgebracht in een lege rivierbedding ergens in the middle of nowhere. Op de weg hierheen zijn we nog een stel wilde kamelen tegengekomen. Als diner hadden we een waar barbecue feestmaal en we hebben van Wayne nog wat sterrenles gehad. Ik kan nu het zuiderkruis makkelijk vinden en ik kan in de melkweg (ja, ja die kan je hier gemakkelijk zien) de vorm van een emoe herkennen, net zoals de aboriginals dat doen.
Dag 7.
Dag 7 was de dag van het bezoek aan Uluru, eindelijk! Eerst moesten we echter nog een lang stuk over de snelweg (na dagen van zandwegen) rijden om daar te komen. Eenmaal aangekomen bij de rots der rotsen was ik overdonderd door de grootte van deze rots. Ik had me wel voorgesteld dat hij groot zou zijn, maar niet zo groot. Bij Uluru hebben we onder het genot van een frisse goudgele rakker de zonsondergang bekeken vanaf het dak van onze 4WD. We stonken en zagen er vies uit, alle schoon riekende dagjes mensen zaten allemaal vol bewondering naar ons te kijken en zelfs foto's van ons te maken. Na de zonsondergang zijn we naar het bijgezeten dorpje Yulara gegaan en hebben daar op een camping de nacht doorgebracht.
Dag 8.
Vroeg (5.00) op, omdat we de zonsopkomst over Uluru gaan bekijken. We konden dit van twee kanten doen, wij hebben voor de kant gekozen waar je de zon van achter Uluru ziet opkomen en dat het dus een silhouet vormt aan de horizon. Dit was echt prachtig om te zien. Na de zonsopgang hebben we op de parkeerplaats ons ontbijt genuttigd en daarna zijn we naar 'The Rock' toegegaan om de base wandeling te doen. De base wandeling is 9,4 km lang, kun je nagaan hoe groot die verdomde rots is. Rond Uluru zitten nog allerlei heilige plekken die nu nog door de aboriginals gebruikt worden, hier mochten we dus niet komen en geen foto's van maken. De rest van de rots mochten we wel gewoon bekijken, er waren een paar grotten waar vroeger de mensen leefden en ook hebben we nog een paar rotsschilderingen gezien. Het was een zeer indrukwekkende wandeling. Na deze wandeling zijn we naa Kata Tjuta gegaan, een minder bekende grote rots van hetzelfde materiaal als Uluru. Hier hebben we een korte Gorge wandeling gemaakt tussen twee hoge rotswanden in. Bery impressive. De rest is niet echt toegankelijk voor toeristen omdat de aboriginals deze rots nog liever hebben dan Uluru en hij ook intesiever gebruikt wordt voor ceremonies. Na Kata Tjuta hebben we de grote zandsteenrotsen achter ons gelaten en zijn we verder gegaan richting Kings Canyon, daar hadden we de volgende dag een lange wandeling op het programma staan. Ergens tussen Uluru en Kings Canyon hebben we de nacht doorgebracht.
Dag 9.
De zonsopkomst was deze dag weer onze koele wekker. Na een rustige start zijn we richting Kings Canyon gegaan en hebben we onze 3 uur lange wandeling van start laten gaan. Kings Canyon is niet zo bekend maar het is echt super mooi, je kan overal prachtige grondlagen zien en alles is prachtig om te zien. Ergens halverwege de wandeling hebben we in de zogenaamde Garden of Eden een frisse duik genomen in het plaatselijke bergmeertje. Heerlijk verfrissend. Hierna hebben we onze weg over de Canyon verder afgemaakt. Vervolgens hebben een heerlijke lunch gehad en hebben we onze weg richting Alice Springs verder vervolgd, dit keer weer over zandwegen. Een van de hobbeligste wel te verstaan. Op onze weg richting onze slaapplaats hebben we de auto even stopgezet om naar onze laatste gezamelijke zonsondergang te kijken vanaf het dak van de 4WD. De nacht hebben we weer ergens in de bush doorgebracht.
Dag 10.
De laatste dag hebben we het heel rustig aan gedaan. We zijn zeer langzaam van start gegaan en hebben deze dag vooral een beetje in de auto gezeten. Eerst zijn we naar een oude krater gegaan van een van de grootst komeet inslagen ooit; 140 miljoen jaar geleden, dat wel. Na de krater van een afstand te hebben bekeken zijn we doorgereden naar Alice. Tussendoor hebben we nog in twee andere kleine, zeer pitoreske, meertjes een frisse duik genomen en zijn we door de Western Macdonell Ranges Alice Springs binnengereden. In Alice hebben we met z'n alle de tour afgesloten in de plaatselijke pub.

Kortom, de outback was veels te gaaf. Vooral de manier van leven in de swag en gewekt worden door zonsopkomst. Eigenlijk zou ik het nog wel een keertje willen doen, leven in de middle of nowhere. Helaas zit ik nu weer in de bewoonde wereld en kan ik niet meer doen wat ik wil en in vieze kleren rondlopen. Die vieze kleren heb ik trouwens vandaag gewassen en de helft is gewoon niet schoon geworden omdat dat rode zand van de outback zo fijn is dat het overal tussen gaat zitten. Helaas, pindakaas.
Ik zou heel graag wat foto's willen plaatsen maar ik heb nu al twee uur zitten typen ofzo dus ik denk dat dat er niet meer van komt vandaag, morgen waarschijnlijk.

Cheers,
Maarten