Meer Kaapstad! (en ook andere plekken)

Ja hoi hallo daar ben ik weer!

Mijn laatste verhaal stamt van 28 maart. Dat betekent dat er een hoop is gebeurd. En dat betekent een lang verhaal. En dat betekent een klassieker uit mijn blog-repertoire: ik zal proberen het kort te houden. Nee maar echt waar. En ik doe in kopjes werken, want dat houdt het overzichtelijk (maar niet echt chronologisch, maar eigenlijk best wel).

Kaapstad
Allereerst the Mother City, de moeder aller steden. Wat een feest om hier te wonen, maar dat schreef ik volgens mij vorige keer ook al. Aangezien Nouk inmiddels naar Port Elizabeth (PE) is vertrokken, ben ik op mezelf aangewezen. En ik moet zeggen: het is opeens een stuk rustiger. In de avonden ben ik er een stuk minder op uit geweest, aangezien in je eentje in een bar zitten toch minder aanlokkelijk is.
Wel ben ik van de natuur gaan genieten, met als hoogtepunt mijn dagwandeling om en op de Tafelberg. De zogenaamde Pipe Track leidde mij de weg tussen de 12 apostelen door (zie vorige verhaal) en daarna heb ik zelfs nog bovenop deze apostelen mogen rondlopen. Het was een natuurgeweld van jewelste, en bovenop dit gedeelte van de Tafelberg kwam ik niemand - nou ja, 1 iemand - tegen. Een oase van rust zo hoog boven de stad. En hele mooie natuur, het Fynbos, en zelfs 2 bokjes (zogenaamde klipspringers) kwamen even hoi zeggen.
Dit avontuur had me helemaal in de stemming gebracht en het volgende weekend (in April waren de weekenden bijzonder vrij wat werk betreft) heb ik weer een andere deel van Kaapstad ontdekt - te voet. Het strand van Noordhoek riep mijn naam en ik kon niet anders dan aan zijn (of haar?) vraag voldoen. Een prachtige wandeling over het strand was het gevolg, daarna ben ik nog wat verder gelopen naar de vuurtoren van Kommetjie en onderweg kwam ik allerlei surfers tegen. Van rotsen naar strand naar rotsen en weer terug: het was een mooie dag. En zo heb ik nog wel meer avonturen beleefd in Kaapstad, zoals de zonsondergang over de stad vanaf Lion's Head (de andere piek naast de Tafelberg).
Naast mijn avonturen met de natuur ben ik natuurlijk ook gewoon onderdeel van een nieuwe stad, en ik moet zeggen: het bevalt me steeds beter. Ik begin gewend te raken aan bepaalde takken van sport zoals de mannetjes die je auto bewaken (en die je daarvoor geld moet geven), de straatverkopers bij het stoplicht (die je niet per se geld moet geven), de mannetjes de je helpen bij het tanken (en die je ook geld moet geven, en het hangt er dan weer vanaf of ze de ramen hebben gelapt of de olie hebben bijgevuld hoeveel geld je ze moet geven) en het asociale rijden. Verder begint mijn Afrikaans steeds betere vormen aan te nemen, alhoewel ze hier op de "Cape Flats" nogal onverstaanbaar Afrikaans praten. Mijn Xhosa is nog steeds minimaal, maar ik leer wel steeds meer over die cultuur en hun doen en laten door alle Xhosa medewerkers van het aquarium. Ik heb nog steeds een uitnodiging van mijn collega open staan om bij hem thuis op bezoek te komen (in Khayelitsha), de grootste Xhosa township. Die moet ik maar gauw eens innen, want waar ik woon is allemaal mooi en aardig maar geeft natuurlijk een totaal ander beeld van Kaapstad dan wat de meeste mensen beleven. Kortom, er is nog genoeg te ontdekken in het Kaapstadse.

Het Aquarium
Dan, het doel van dit hele bezoek: het aquarium. Alles gaat steeds beter, ik ben steeds meer deel van het team. Helaas heb ik nog weinig verantwoordelijkheid, maar ook dat begint langzaam te komen. In April had ik voor het eerst de verantwoordelijkheid om alle bezoekende scholen in goede banen te leiden, omdat degene die dat normaliter deed was vertrokken en zijn vervanger nog niet was begonnen. Een paar observaties: kinderen zijn bijzonder druk en zitten vol met (goeie) verhalen en vragen. Kinderen van een jaar of 3/4 zijn supergrappig: ze hebben nog geen controle over hun lichaam en als ze naar binnen komen lopen zie je dat het inderdaad nogal onwennig is, compleet met omvallen of tegen mensen/dingen aanlopen. Er komen hier echt veel scholen voorbij op een dag, en na een ochtend alles in goede banen leiden heb ik het echt wel gehad met die kinderen.
Goed, dat zijn dus mijn avonturen als "school group coordinator", nu die als docent. Alhoewel, eerst nog even wat over een cursus waar ik bij geholpen heb: de Young Biologist course. Deze cursus is voor kinderen van een jaar of 16 en resulteert erin dat al deze kinderen vrijwilliger worden bij het aquarium. De cursus is dus nogal volgepropt met alles wat ze moeten weten om de bezoekers te woord te kunnen staan bij de touchpool en de microscoop. Heel veel informatie. Gelukkig culmineerde de week in een kamp in Kleinmond alwaar er veel vrije tijd was en we ook nog wat gingen snorkelen (IJZIG koud, wel mooie zee-egels en sea fans). 16-jarige kinderen zijn een stuk overzichtelijker dan die 12-jarige kiddos waarmee ik mijn eerste weekend op kamp was. Wat ik nog steeds absurd vind is de hoeveelheid kinderen die al weten wat ze willen worden of doen. Tijdens het eten zat ik met een meisje te praten die alles al helemaal had uitgedacht en de natuur wetgeving in wilde. Welke 16-jarige wil dat nou? Gekke Zuid Afrikanen. Het is natuurlijk wel zo dat we een selectie maken van gemotiveerde studenten, dus eigenlijk is het ook weer niet zo heel gek. Maar toch.
Ook ben ik laatst eindelijk mee geweest met de Outreach bus, naar een township om daar les te geven. Dat was wel bijzonder. Vooral omdat er blijkbaar onrust was de afgelopen tijd en we even bij de politie moesten checken of het wel een goed idee was de township in te gaan (geen probleem: er was nog niks aan de hand). Helaas was er iets mis met de boeking dus was ons verblijf nogal van korte duur, maar wel mooi om een keer zo'n school van binnen te zien en hoe dat er aan toe gaat daar.

Frisbee
Om de eenzaamheid te verwerken (en om ook gewoon weer even lekker te sporten) ben ik weer gaan frisbeeen (sorry, waarbenjij doet niet aan trema's). Om maar gelijk met de deur in huis te vallen moest ik gelijk 3 keer per week spelen en ben ik twee weken geleden mee geweest naar Nationals, het grootste frisbee toernooi van Zuid Afrika: alle 20 teams van het hele land komen er samen om te bepalen wie het beste is.
Maar, voordat ik over Nationals ga uitweiden nog even wat over het weekend daar aan voorafgaand: een zogenaamde Potjie (spreek uit: poikie) dag. Classic Afrikaans, en wat het inhoudt is eigenlijk gewoon een stoofpot op de Braai. Niet heel complex, maar wel verdomde lekker. En omdat slechts eten niet tot de opties behoort hebben we die dag ook nog 3 wedstrijden gespeeld en lekker biertjes gedronken. Het was een goeie zondag. En dat allemaal in Stellenbosch. Zo kom ik nog eens wat te zien. Dat geldt trouwens sowieso voor het hele frisbee gebeuren, elke week speelde we weer ergens anders en zo kwam ik dus steeds weer op een nieuwe plek in Kaapstad. Vooral de velden van Rondebosch waren zeer indrukwekkend, net als de trainingsvelden op het Universiteitscomplex aan de voet van Devil's Peak. Waar ik trouwens allemaal met de auto naar toe rijd; het voelt nogal onwennig om 10 minuutjes in de auto te zitten op weg naar de sportvelden. Doe mij maar de fiets.
Goed, Nationals dus. Omdat het hele land moest spelen was besloten dit jaar in Bloemfontein samen te komen. Op zich leuk, maar wel ruim 1000 km verderop. Dat werd dus een nachtelijke escapade met Olli. Gelukkig reed ik niet alleen en hebben we de trip overleefd, maar het is niet per se leuk om 12 uur te rijden. Echt niet. Aldaar aangekomen om 1 uur 's nachts zijn we ons bed in gedoken, want de volgende ochtend moest er gewoon weer om 8.30 gespeeld worden. Ik ga niet elke wedstrijd beschrijven, maar ik kan jullie wel vertellen dat we als zesde (!) zijn geëindigd (hee, nu wel een trema..). Lang niet slecht voor een net nieuw opgericht team. Het was weer als vanouds goed trouwens, om een echt groot toernooi te spelen, met 3 wedstrijden per dag. Zo'n wedstrijd is trouwens geen kattepis: hij duurt 90 minuten. En dat dus 3 keer. Gelukkig wel veel wisselmogelijkheden. Op zaterdag hadden we ook nog een feest, wat er in eindigde dat we met zijn 8-en in een kleine Ford gepropt terug naar het Guest House reden. Ook dit was goed.
Helaas is de frisbee nu een beetje op zijn gat gevallen, maar volgende week gebeurt er weer wat. Wel hadden we afgelopen zaterdag een feest. Ik zal niet in details treden, maar de braai brandde hard en het bier vloeide snel.

Op bezoek bij Nouk
Goed, maandag was het toernooi af (onze laatste wedstrijd helaas verloren, maar we waren dan ook echt helemaal leeg gespeeld) en moesten we allemaal vertrekken. Aangezien er allerlei vrije dagen in die week zaten had ik besloten naar PE te rijden en een weekje bij Nouk te gaan chillen. Dit kwam perfect uit, want een paar dagen daarvoor was Nouk weer terug gekomen van haar avontuur op Bird Island. Gezelligheid ten top dus. Maar, omdat Bloemfontein alsnog 700 km van PE verwijderd is besloot ik de nacht te spenderen bij Gariep Dam. De Gariep Dam is een absurd grote dam en in mijn tentje aan de oevers van dit meer was de sterrenhemel adembenemend mooi.
Op naar Anouk! Nou ja, niet helemaal. Nouk besloot die dag nog gewoon lekker te gaan werken. Dit betekende dat ik nog wat tijd te doden had, en het toeval wilde dat er bij de Gariep Dam een Nature Reserve was met allerlei te gekke beesten. Dus ging ik, samen met Olli, op mijn eerste safari. Safari is trouwens een groot woord, want de route die ik heb afgelegd was ongeveer 25km, niet echt een natuurlijk reservaat dus. Wel veel beesten. Een kleine opsomming: Cape Zebra's, heel veel springbokken, gemsbokken, elanden (ja zo heten ze echt), impala's, wildebeesten en dat was het volgens mij wel. Je kunt begrijpen: ik was helemaal in mijn nopjes.
Na dit ochtendlijke schouwspel was het hoog tijd om zuidwaarts te trekken naar PE. Even voor de duidelijkheid: Bloemfontein ligt op de hoogvlakte, op ongeveer 1000 meter hoogte. PE ligt aan de kust. Dit betekende dat ik gaandeweg de dag steeds dichterbij de zee kwam en steeds mooiere geografische schouwspelen te zien kreeg. Bloemfontein was akelig droog, met veel droog bruin gras. Hoe dichter ik bij PE in de buurt kwam, hoe groener en sappiger de omgeving werd. Zelden heb ik in 1 dag zoveel verandering gezien. En zelfs nog wat lieve Vervet monkeys onderweg gespot.
Uiteindelijk ben ik ook toen weer heelhuids aangekomen en kon ik eindelijk weer mijn welverdiende slaap pakken in de armen van Nouk.

Op bezoek bij Nouk betekent trouwens dat er bijzonder weinig stil gezeten wordt. De volgende ochtend zijn we dan ook gelijk weer op pad gegaan: er was natuur die gezien moest worden! In de buurt van PE is het Addo Elephant National Park, een park vol olifanten en andere beesten. Maar eerst besloten we een nachtje te gaan kamperen aan de voet van de Sundays River. Ik denk dat dit de mooiste camping is waar ik ooit heb gestaan (nou ja, dat weet ik eigenlijk niet, maar je snapt wat ik bedoel). De monding van de Sundays River bestaat voor een groot deel uit een gigantisch veld van zandduinen. En die hebben Nouk en ik beklommen. Bij deze duinen is het echter niet zo dat je hier en daar wat helmgras hebt, nee niks daarvan. Deze duinen zijn zand, en zand alleen. Tenminste, op het eerste gezicht. Als je eenmaal op het duin staat zie je opeens dat er tussen de duinen een soort valeitjes zijn waar nog best wel wat groeit, en niet alleen helmgras. Een landschap met twee gezichten dus. En die duinen zijn ook bijzonder steil, wat onze tocht naar de top niet echt vergemakkelijkte. Op de top - nou ja, een top - zagen we dat het goed was en hebben we langzaam onze weg terug gemaakt naar de tent.
De volgende dag was het tijd voor de olifanten! En praktisch gelijk na onze entree in het park kwam er een (verdwaalde?) hyena voorbij hobbelen. Wisten jullie dat hyena's echt veel groter zijn dan je denkt? Tjeuzes, die zijn niet voor de poes. Oh ja, even voor de duidelijkheid: we hebben hier te maken met een wildpark, en je mag dus onder geen beding de auto verlaten (leeuwen enzo). Desalniettemin heeft de verdere trip door Addo ons extreem veel plezier opgeleverd. Zebra's werden gespot, alsook olifanten (natuurlijk) en heel veel everzwijnen. En everzwijnen zijn echt super cool. Wist je dat ze op hun knietjes het gras eten? Wat een schatjes. Ook hebben we bijzonder veel hartebeesten gespot, twee leeuwen en ook nog wat stokstaartjes op het einde van de dag. Daar tussenin aardig wat verschillende bokjes, vogels en andere gekke (maar wel mooie) beesten. Voor hen die de exacte namen willen weten: Nouk heeft de lijst. Op het eind van de dag zagen we zelfs nog een hele kudde buffels bij een waterhole.
Dit klinkt natuurlijk als een klassiek Afrikaans avontuur. Maar, laat je niet voor de gek houden! Aan het eind van de dag was ik meer verward dan extatisch. Het Addo Park is niet bijzonder groot, je hebt altijd een duidelijk idee van de grenzen van het park. Daar komt bij dat we hier te maken hebben met een groen, heuvelachtig landschap. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet constant dacht dat ik gewoon in Frankrijk zat. Misschien ook wel door het koude en bewolkte weer. Kortom, ik had meer een enorm dierentuin gevoel dan een echt Afrikaans wildlife-avontuur gevoel. Jammer, want het park heeft best wel potentie.
De volgende dag hebben we nog een prachtige wandeling gemaakt door het Zuurberg-gebergte en toen was het hoog tijd om weer terug naar PE te keren. In PE heb ik Nouk geholpen te verhuizen naar haar nieuwe huisje in Summerstrand, op steenworp afstand van de universiteit en prachtige surfgolven. Die zit nu dus constant op haar surbord te chillen, terwijl wij allemaal had werken (niet echt natuurlijk, maar dat houd ik mezelf voor).

Van PE naar Kaapstad
Na een veels te vroeg afscheid gingen Olli en ik weer huiswaars. Met dit kopje wilde ik eigenlijk alleen even duidelijk maken dat Zuid Afrika echt wel heel mooi is. In plaats van de Garden Route (langs de kust) besloot ik Route 62 terug naar huis te nemen. Route 62 gaat door de binnenlanden en heeft me een paar adembenemende rots-constructies laten zien. Het hoogtepunt van de trip was de omgeving van Oudtshoorn, waar het Swartberg gebergte zit. Wat ze daar voor een wegen doorheen hebben aangelegd slaat echt alles. Eerst ben ik door een "Poort" heen gereden, wat zoveel betekent als de rivier volgen door de uitgeslepen rots. Op de weg terug had ik de Swartberg Pas te pakken. Man, dit was echt absurd. De rotsen daar liggen allemaal op hun kant, en soms lijkt het zelfs of ze opgerold zijn. En hoe ze de weg door dit gebied hebben gelegd is een knap staaltje hard werken. Gelukkig heeft Olli helemaal geen problemen met dirtroads, dus mij konden ze niks maken.
Na de Swartberg was ik pas halverwege en moest ik nog een mooie 5 uur gassen voordat ik weer terug was in Kaapstad. Het was een lange maar mooie week geweest.

Afgelopen week
En dat was dus vorige week. Of nou ja, eigenlijk vorige week en een half. Want vorige week was ik alweer gewoon aan het werk. Omdat ik vond dat ik te weinig les mocht geven heb ik dat even aangekaart en wat bleek: geen probleem, ik heb opeens elke dag les gegeven. Dit bied kansen! Ik heb tot nu toe vooral les gegeven aan groep 3 en 4, wat best wel een uitdaging is. Zeker gezien het feit dat ik eigenlijk alleen nog maar les heb gegeven aan eerstejaars universitair studenten. Nogal een omschakeling dus, maar ik vind het stiekem best wel leuk. Ik probeer nu steeds nieuwe dingen toe te passen tijdens de lessen, zodat de kinderen niet alleen maar naar mij zitten te luisteren.
Ik heb trouwens vorige week ook voor het eerste les gegeven aan een groep Xhosa kinderen waarvan men dacht dat ze wel Engels konden. Niet echt dus. Dat was ook wel een avontuur.

Goed, dat was het weer. Komende weken blijf ik les geven en op zaterdag is er weer een cursus. Hopelijk kunnen Nouk en ik komend weekend ergens halverwege PE-Kaapstad een ontmoeting opzetten en dan komt het weekend daarna Breg alweer op bezoek. Wat mij betreft gaat het te snel.
Ik kan nog uren door blijven praten over alle gekke en mooie dingen die ik hier meemaak, maar dat ga ik lekker niet doen. Misschien de volgende keer weer.

Cheers, Enkosi, Danki,
Maarten